W obliczu rozprzestrzeniającej się epidemii koronawirusa SARS-CoV-2 parlament i Prezydent RP pospiesznie doprowadzili do wejścia w życie tzw. specustawy koronawirusowej. Miała ona doprecyzować i uzupełnić regulacje dotyczące zapobiegania rozprzestrzenianiu się w Polsce chorób zakaźnych. Ustawa jednak, dając totalny prymat ochronie interesu publicznego, pominęła problem praw i wolności osób poddanych działaniu różnych form przymusu leczniczego (hospitalizacja, kwarantanna, a także nadzór epidemiologiczny).Czy osobom tym przysługują jakieś prawne środki obrony?
Specustawa koronawirusowa skupia się głównie na zadaniach i działaniu instytucji publicznych. Reguluje np. kompetencje premiera, wojewody i samorządów oraz wskazuje środki finansowania działań mających na celu zapobieżenie epidemii w Polsce. Znalazły się w niej także m.in. przepisy dotyczące pracy zdalnej, dodatkowych urlopów dla rodziców w przypadku zamknięcia żłobków i szkół oraz szczególnych zasad bezpieczeństwa dla personelu medycznego i innych pracowników mających do czynienia z osobami zakażonymi. Wprowadza ona też zmiany w obowiązującej od 2008 r. ustawie o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, w zakresie dotyczącym przymusu leczniczego.
Czytaj także: Przez koronawirusa utknęli na statku. Chcą odszkodowania
Kwarantanna i nadzór
Zgodnie ze specustawą, w celu zapobiegania szerzeniu się zakażeń i chorób zakaźnych, osoby chore na chorobę zakaźną albo podejrzane o zachorowanie na choroby zakaźne mogą podlegać obowiązkowej hospitalizacji. Polega ona na poddaniu pacjenta całodobowym świadczeniom szpitalnym, w trybie planowym albo nagłym.
Natomiast osoby zdrowe, które pozostawały w styczności z osobami chorymi na choroby zakaźne, podlegają obowiązkowej kwarantannie lub nadzorowi epidemiologicznemu, jeżeli tak postanowią organy inspekcji sanitarnej, przez okres nie dłuższy niż 21 dni, licząc od ostatniego dnia styczności. Obowiązkowa kwarantanna lub nadzór epidemiologiczny mogą być stosowane wobec tej samej osoby więcej niż raz, do czasu stwierdzenia braku zagrożenia dla zdrowia lub życia ludzkiego.
