Kto jak kto, ale to właśnie Lech Wałęsa powinien wiedzieć najlepiej, co znaczy stygmatyzacja. Bo to właśnie on, bohater polskiego sierpnia i polskiego grudnia, polskiego czerwca i pewnie kilku innych jeszcze miesięcy, dla znacznej części sceny politycznej jest i pozostanie (przeciw czemu autor tych słów regularnie się buntuje) agentem bezpieki, Bolkiem.
To polityka, rzecz jasna, zrobiła z narodowego bohatera postać negatywną, nikt w tej sprawie nie ma wątpliwości. Ale czyżby tylko ona? Czy za tę narodową desakralizację na pewno odpowiadają tylko Kaczyńscy, Cenckiewiczowie i Wyszkowscy? Czyż Lech Wałęsa do tego ręki nie przyłożył? W tej sprawie też trudno mieć złudzenia.
Lech Wałęsa od wielu lat uwija się jak mróweczka, by swój pomnik zbezcześcić osobiście, własnymi rękami, a jeszcze bardziej językiem. Z litości oszczędzę cytatów, poza tym ostatnim, na temat Kornela Morawieckiego, którego nazwał „zdrajcą”. Nie pierwsza to taka opinia Wałęsy o seniorze Morawieckim (mówił to już wielokrotnie), ale tym razem powiedziana w wyjątkowo nietrafionym miejscu i czasie. Czasie, bo ciało przywódcy Solidarności Walczącej jeszcze nie zdążyło ostygnąć po państwowym pogrzebie. Miejscu, bo na swój hejt wobec osoby Kornela Morawieckiego wybrał konwencję Koalicji Obywatelskiej.
Ano po pierwsze Wałęsa złamał tabu, Polacy nie znoszą obrażania pamięci osób nieżyjących, zwłaszcza tuż po pogrzebie. Po drugie, w swój hejt zaangażował partię, która głośno mówi o konieczności walki z mową nienawiści. Niemrawe oklaski po przemówieniu Wałęsy i zniesmaczone miny uczestników konwencji były zresztą dostatecznie wymowne. I sprawa trzecia. Całkiem możliwe, że Wałęsa naprawdę myśli, że rozłam w Solidarności, jego Solidarności, Solidarności Wałęsy, był wtedy w czerwcu 1982 roku dowodem zdrady. Nie mniej i tu trafia jak kulą w płot.
Morawiecki zakładał SW nie tylko w konspiracji, w czasie stanu wojennego, ale także wtedy, kiedy Wałęsa i niemal wszyscy przywódcy NSZZ Solidarność siedzieli za kolczastymi drutami internatu. Lech Wałęsa nie potrafi tego zrozumieć, że Solidarność Walcząca nie była przeciw niemu, ani przeciw NSZZ, ale dla Polski, dla walki o wolność, i dla nowej generacji działaczy, którzy nie będąc związkowcami właśnie wchodzili do podziemia. Żeby to zrozumieć Wałęsa musiałby też pojąć, że ani on, ani Solidarność nie mieli monopolu na antykomunizm, ani przed rokiem 1980, ani po 13 grudnia 1981. Podziemie to było coś więcej, niż nawet największy i najbardziej zasłużony związek, coś więcej nawet, niż Lech Wałęsa.
