Lady M., reż William Oldroyd

Wyd. M2 Films

Filmowy debiut Williama Oldroyda – cenionego reżysera teatralnego i operowego – to przeniesione w angielskie realia opowiadanie Mikołaja Leskowa „Powiatowa Lady Makbet”.

XIX-wieczna, prowincjonalna Anglia. Tytułowa Lady M. zostaje wydana za dużo starszego od siebie dziedzica. Jest nieszczęśliwa, zaniedbywana, lekceważona przez męża i poniżana przez teścia. Okazały dom staje się dla Katherine więzieniem. I samotnią, bo mężczyźni wciąż wyjeżdżają, a ona zostaje z czarnoskórą służącą, w ciszy celebrującą codzienne ściskanie gorsetu.

Katherine, która wpada w życiowe odrętwienie, nagle odkrywa swoją seksualność. Budzi w niej kobietę stajenny — prosty, brutalny, chamski. To rodzaj opętania, ale elementem gry jest też wygodne, zamożne życie, jakiego doświadczyła. Dziewczyna zatem nie ucieka z zamczyska z kochankiem. Chce jego wprowadzić w bogaty świat, w którym zdążyła się zadomowić.

Realizując ten plan jest gotowa popełnić najobrzydliwsze zbrodnie. Namiętność miesza się tu z żądzą – nie władzy jak u Lady Makbet, ale dobrego, pańskiego bytowania, bo przecież ambicje Katherine są przykrojone na miarę prowincji.
William Oldroyd komplikuje i uwspółcześnia swój kostiumowy film. Właściwie wszystkie postacie filmu są w różny sposób amoralne i antypatyczne. A bunt kobiety pokazuje w stylu niemal Tarantina, robi aluzje rasowe, zaznacza różnice klasowe. W chamskim kochanku czuje się nawet rodzaj pogardy dla dziedziczki. Ale to właśnie on będzie przerażony, odkrywając, do czego Lady M. jest zdolna.

Wielkim atutem filmu jest oszczędne, nowoczesne aktorstwo, zwłaszcza kreacja Florence Pugh. Ciekawy, niepokojący film. Niejednoznaczny, zostawiający widza z niejednym trudnym pytaniem o moralność, prawdę, społeczne układy. Niekoniecznie w dziewiętnastowiecznej Anglii.

Wonder Woman, reż. Patty Jenkins

Wyd. Galapagos Films

Ekranizacja komiksu i kino akcji w pełnym wydaniu. Tyle, że zamiast krewkiego macho, mamy tu kobietę. Równie krewką. Bohaterka, wychowana przez Amazonki Diana, od amerykańskiego lotnika strąconego nad wyspą dowiaduje się, że światu grozi wielka wojna i zagłada. Rusza z odsieczą. Półnaga walczy z żołnierzami w okopach i z naiwnej panienki przekształca się w superbohatera.

Ta naiwność połączona ze szczyptą humoru potrzebna jest po to, by film sprawiał wrażenie familijnego, adresowanego do całej rodziny, natomiast opowieść o dzielnej, zdeterminowanej bojowniczce ma zainteresować też zwolenników kina mocniejszego. A do tego dochodzi jeszcze odrobina delikatnego seksu, bo główna bohaterka grana przez Gal Galot ma w sobie sporo zmysłowości.
To nie moje klimaty, ale miłośnikom komiksowych filmów „Wonder Woman” może się spodobać.

Paryż może poczekać, reż. Eleonor Coppola

Wyd. Kino Świat

Film Eleonor Coppoli, żony wielkiego Francisa Forda Coppoli, toczy się w tak zwanych „wyższych sferach”. Bawiący na Lazurowym Wybrzeżu bogaty producent amerykański ma spotkanie w Budapeszcie. Coppola kreśli ironiczny portret zapędzonego faceta, który na nic nie ma czasu – nawet na to, by będąc w jednym z najpiękniejszych miejsc w Europie, przez moment odetchnąć, zapominając o interesach.

Żona bohatera rezygnuje jednak z podróży do Budapesztu i postanawia zabrać się do Paryża z francuskim współpracownikiem męża – pełnym uroku bon vivantem. Ta droga staje się lekcją smaków życia. Przynosi piękne krajobrazy, znakomite jedzenie, kolacje przy świecach, rozkoszowanie się pięknem, radość z każdej chwili, fantazję.
Coppola przypomina, że najmilsze bywają w życiu takie chwile, kiedy zapominamy o kłopotach, celach, ambicjach i pozwalamy sobie zwyczajnie pocieszyć się tym, co wokół nas. Do tego jeszcze świetna Diana Lane.