Cieślik: Masłowska w smudze cienia

Mnie ta myśl dopadła podczas lektury nowej książki Doroty Masłowskiej. Dobrze pamiętam rozmowę z jej wydawcą Pawłem Dunin-Wąsowiczem, który w roku bodaj 2002 opowiadał o maturzystce przysyłającej do redakcji „Lampy" kolejne odcinki powieści dresiarskiej. Kilka miesięcy później nazwisko 19-latki z Wejherowa znała cała czytająca Polska, a pół zachwyciło się „Wojną polsko-ruską pod flagą biało-czerwoną".

Przyznaję, że byłem w tej drugiej połowie. Owszem, doceniałem językowy słuch i dowcip młodej pisarki, ale przez książkę nie byłem w stanie przebrnąć. „Paw królowej" wyróżniony wszystkimi nagrodami podobał mi się jeszcze mniej. I pewnie nigdy bym już po książki Masłowskiej nie sięgnął, gdyby nie inscenizacje jej dramatów, a zwłaszcza „Między nami dobrze jest" w reżyserii Grzegorza Jarzyny. To jedno z najważniejszych przedstawień ostatnich dziesięcioleci, w którym padają słowa opisujące bodaj najtrafniej wyższościowe urojenia części polskich elit. „Każdy wie, że Polska głupi kraj, biedny i brzydki. Architektura brzydka, pogoda ciemna, temperatura zimna, nawet zwierzęta uciekły i schowały się w lasach. W telewizji złe programy, dowcipy niedowcipne, prezydent wygląda jak kartofel, a premier jak kabaczek". A poza tym – nie wiem, czy Dorota Masłowska chce o tym pamiętać – to mnie w „Rzeczpospolitej" udzieliła wywiadu, który nosił znaczący tytuł „Dlaczego nie mam mówić Rymkiewiczem", gdzie potępiła zachowanie tłuszczy obrażającej obrońców krzyża i kpiła z „Krytyki Politycznej".