Łakocie z Polski

W różnych punktach miasta kupiono dziesięć sklepów, które od zewnątrz jednakowo pomalowano, a wewnątrz jednakowo urządzono i oświetlono. Wyroby przygotowali sprowadzeni z Polski piekarze i cukiernicy. I oto jednego dnia o jednej i tej samej godzinie otwarto wszystkie sklepy. Powodzenie niesamowite! Nicea wówczas miała 200 tys. mieszkańców, nie mówiąc o turystach, których zawsze tu pełno. A pieczywo i ciastka były dobre, co się zowie.

Niestety, powodzenie to stało się niebezpieczną konkurencją dla miejscowych piekarzy i cukierników, którzy zastosowali bojkot. Pech chciał, że zbiegło się to w czasie z napięciem w stosunkach polsko-francuskich, na tle spłat zaciągniętych przez Polskę długów za dostarczoną w 1920 roku broń. W tej sytuacji merostwo Nicei poparło bojkot tamtejszych rzemieślników przeciwko polskiemu przedsięwzięciu. Piekarze i cukiernicy francuscy, ubrani w białe fartuchy, wystawili pikiety, nie wpuszczając nikogo do sklepów. Słoneczna Nicea przeżyła sensację, a polska firma bankructwo.”

Na końcu zawsze Niemiec

W 1935 roku co czwarta kawiarnia w Warszawie i co dziesiąta w Polsce należały do Plutona. W 1936 roku dyrekcja firmy podjęła decyzję o rozbudowie z pomocą Instytutu Naukowej Organizacji Pracy i Kierownictwa.
W 1938 roku Pluton otworzył pierwszy bar kawowy. Sukces Plutona był tym większy, że na polski rynek usiłowali wejść Niemcy, którzy niemal do końca lat 30. mieli monopol na handel kawą i herbatą. Polscy przedsiębiorcy wspominali, że ilekroć usiłowali obejść niemieckich pośredników, okazywało się na koniec, że i tak lądowali u nich z zamówieniami, a zmieniał się jedynie szyld.

Kordian Tarasiewicz, który należał do trzeciej generacji właścicieli firmy, wspominał, że Wolne Miasto Gdańsk miało niezwykle silną pozycję w handlu zagranicznym. W kontyngencie na herbatę miało 65 procent udziału, na kawę brazylijską 54 procent i 62 procent na kawę z innych obszarów.

Pluton był o krok od uniezależnienia się od niemieckich pośredników. Porozumiał się z plantatorem polskiego pochodzenia w Angoli, któremu płacić miał w złotówkach na konto przebywającej w Polsce jego rodziny. Wszystko dopięte było na ostatni guzik, jednak latem 1939 roku żadna firma nie chciała ubezpieczyć transportu morskiego.