Uchwalenie [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=357309]ustawy z 20 maja 2010 r. o zmianie ustawy – kodeks pracy oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (DzU nr 105, poz. 655)[/link], która wprowadziła do kodeksu pracy nowe przepisy w zakresie podnoszenia przez pracowników kwalifikacji zawodowych, nastąpiło w wyniku inicjatywy senackiej. W związku z tym Departament Prawa Pracy może jedynie wyrazić niewiążący pogląd w sprawie zadanych pytań.
Zgodnie z art. 3 ustawy nowelizującej do pracowników, którzy rozpoczęli podnoszenie kwalifikacji zawodowych przed dniem jej wejścia w życie, stosuje się przepisy regulujące zasady i warunki podnoszenia kwalifikacji zawodowych, obowiązujące przed 11 kwietnia 2010 r., tj. [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=72344]rozporządzenie ministra edukacji narodowej oraz ministra pracy i polityki socjalnej z 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych (DzU nr 103, poz. 472 ze zm.[/link], dalej rozporządzenie).
W ocenie Departamentu rozstrzygające znaczenie dla stosowania art. 3 ustawy nowelizującej będzie ustalenie, czy przed 16 lipca br. (czyli dniem jej wejścia w życie) pracodawca stosował wobec kształcącego się pracownika przepisy tego rozporządzenia.
Wprawdzie pod jego rządami nie istniała definicja podnoszenia kwalifikacji zawodowych, nie mniej jednak na gruncie prawa pracy mogło się ono odbywać wyłącznie w myśl niego i na dwa sposoby: na podstawie skierowania zakładu lub bez takiego skierowania.
Zatem gdy miało miejsce skierowanie na podnoszenie kwalifikacji zawodowych przez pracodawcę, [b]decydujące będzie podpisanie umowy szkoleniowej w reżimie poprzedniego stanu prawnego, nie zaś termin faktycznego rozpoczęcia nauki przez pracownika[/b]. Podpisanie umowy szkoleniowej rozpoczynało bowiem, zdaniem departamentu, proces podnoszenia kwalifikacji zawodowych w takim trybie.
