Amerykański rząd przekonuje, że tarcza będzie mogła chronić przed atakiem ze strony Iranu czy Korei Północnej nie tylko Stany Zjednoczone, ale i Europę. Poradziłby pan polskiemu ministrowi obrony, który jest teraz w USA, by przyjął amerykańską ofertę?
Philip E. Coyle:
Doradzałbym wielką ostrożność, bo nie ma dowodów, że system, którego instalację administracja George’a W. Busha zaproponowała Polsce i Czechom, będzie bronił Europy przed rakietami dalekiego zasięgu. Nie wiadomo nawet, czy podczas konfliktu zbrojnego ochroni on choćby Stany Zjednoczone. Agencja Obrony Rakietowej we wniosku o fundusze na 2008 rok napisała, że pierwszym celem instalacji baz w Polsce i w Czechach ma być obrona radarów w Wielkiej Brytanii i na Grenlandii. To oczy całego systemu i to one byłyby pierwszym celem irańskiej armii, gdyby bazy nie powstały w Europie Środkowej, a Irańczycy okazali się wystarczająco szaleni, by zaatakować Amerykę. Jeśli jednak tarcza w Polsce i w Czechach powstanie, to właśnie te instalacje będą potencjalnym celem irańskich strategów.
Przecież za parę lat ten system może już działać doskonale.Stany Zjednoczone pracują nad tarczą antyrakietową od 40 lat. A od 1983 roku, gdy prezydent Ronald Reagan wygłosił słynne przemówienie o „gwiezdnych wojnach”, wydały na niego ponad 110 miliardów dolarów. I ciągle nie mamy systemu, na którym możemy polegać.
Nawet Agencja Obrony Rakietowej przyznaje, że tarcza będzie skuteczna, tylko jeśli Iran wystrzeli w kierunku Europy jedną, góra dwie rakiety. I nie użyje pułapek, które mogą zmylić system. To dosyć nierealistyczne założenia. Zwłaszcza że gdyby irańskie władze były na tyle szalone, by myśleć o ataku na USA czy Europę – czego nie mogę sobie wyobrazić – to wzięłyby przykład z Rosji, która ma tyle rakiet, że jest w stanie pokonać każdą tarczę.