Co zrobić, by sąd wyznaczył nowy termin rozprawy?

- Nie mogę stawić się na rozprawie w wyznaczonym przez sąd terminie.  Co zrobić, by sąd wyznaczył nową datę rozprawy?

Czytelnik nie wskazuje, w jakim charakterze ma stawić się w sądzie. Czy ma występować w sprawie jako świadek, czy też jest stroną postępowania.

Jeśli jest świadkiem i nie może uczestniczyć w rozprawie, powinien bezwzględnie usprawiedliwić swoją nieobecność.

Jeśli tego zaniecha sąd ukarze go grzywną, a w razie powtórnego niestawiennictwa może zarządzić przymusowe doprowadzenie.

Usprawiedliwienie można złożyć przed terminem rozprawy lub na pierwszym posiedzeniu, na które świadek został ponownie wezwany.  Jeśli zaś otrzymaliśmy postanowienie o ukaraniu grzywną, mamy tydzień od daty doręczenia na złożenie stosownych wyjaśnień (art. 274 kodeksu postępowania cywilnego).

We wniosku o usprawiedliwienie musimy wskazać przyczynę naszej nieobecności. Jeśli czytelnik zachorował powinien dołączyć do pisma zwolnienie lekarskie. Musi być ono jednak wystawione przez jednego z lekarzy sądowych. Listę lekarzy sądowych prowadzi Sąd Okręgowy.

Jeśli natomiast czytelnik nie może się stawić w sądzie z innych powodów, powinien je wymienić i uzasadnić. W przepisach brak jest wyliczenia, co może usprawiedliwiać absencję. W praktyce jest to wszystko, co obiektywnie stanowi ważny powód.

Jeśli czytelnik występuje w postępowaniu w charakterze strony, to może wnosić o odroczenie rozprawy.

Zgodnie z przepisami sąd odracza rozprawę jeśli nieobecność strony wywołana jest nadzwyczajnym wydarzeniem lub inną znaną sądowi przeszkodą, której nie można przezwyciężyć (art. 214 k.p.c.) . Choroba strony, wykazana zaświadczeniem lekarskim i uniemożliwiająca stawienie się w sądzie, w każdym wypadku pociąga za sobą konieczność odroczenia rozprawy, tym bardziej jeśli strona nie jest reprezentowana w procesie przez pełnomocnika. Wydanie w takiej sytuacji orzeczenia powoduje nieważność postępowania z powodu pozbawienia strony możności obrony jej praw, a więc z przyczyn określonych obecnie w art. 379 pkt 5 k.p.c. (tak orzekł

Sąd Najwyższy w wyroku z 28 stycznia 1997, sygn. I CKU 175/97; zobacz również wyrok SN z 15 stycznia 2004 r., sygn. II CK 343/02

).