Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał postanowienie, którym umorzył wszczęte na wniosek inwestorów postępowanie, w sprawie stwierdzenia nieważności postanowienia powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego, wstrzymującego prowadzenie robót budowlanych szklarni. Wyraził pogląd, że postanowienie dotyczące wstrzymania robót, o którym mowa w ustawie Prawo budowlane, nie podlega zaskarżeniu, dlatego też do tego rodzaju postanowień nie stosuje się również przepisów dotyczących stwierdzenia nieważności.
Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego po rozpoznaniu zażalenia inwestorów również wydał postanowienie, którym utrzymał w mocy rozstrzygnięcie niższej instancji. W uzasadnieniu podzielił pogląd wojewódzkiego Inspektora. Dodał, że do tego rodzaju postanowień nie stosuje się przepisów dotyczących stwierdzenia nieważności, gdyż wynika to z treści artykułu 126 k.p.a. Zatem skoro na postanowienie wydane na podstawie Prawa budowlanego nie służy zażalenie, to tym samym nie stosuje się do takich postanowień również artykułu 156 k.p.a. Inspektor podkreślił, że jeśli postępowanie w sprawie zostało już wszczęte, należało je umorzyć jako bezprzedmiotowe.
Inwestorzy złożyli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Podnieśli w niej niezasadność wydania spornego postanowienia, opartego na przepisach Prawa budowlanego. Wskazywali, że zrealizowana przez nich szklarnia nie wymaga uzyskania pozwolenia na budowę, a wystarczające było jedynie zgłoszenie. Z tego też powodu organ nadzorczy powinien wszcząć postępowanie, zmierzające do wyeliminowania postanowienia Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z obrotu prawnego.
WSA uwzględnił skargę i stwierdził nieważność obu postanowień. Uznał, iż doszło do istotnych wad w przeprowadzonym postępowaniu. Jego zdaniem, ustawodawca przyjął jako zasadę zakończenie postępowania administracyjnego w formie decyzji. Postanowienie nie rozstrzyga bowiem w żadnym zakresie o istocie sprawy i nie załatwia sprawy administracyjnej będącej przedmiotem postępowania. Nie określa też praw i obowiązków stron postępowania, w sferze prawa materialnego.
Sąd stwierdził, że postanowienia obu instancji rażąco naruszały k.p.a., gdyż wydanie rozstrzygnięcia w niewłaściwej formie pociągało za sobą nie tylko daleko idące konsekwencje w odniesieniu do postępowań odwoławczych, ale przede wszystkim rodziło nieodwracalne skutki w zakresie ewentualnych postępowań nadzwyczajnych. Stwierdzenie nieważności decyzji także oznacza, iż weryfikowana decyzja dotknięta jest ciężką wadliwością od chwili jej wydania.
