W sprawie tej powiatowy inspektor nadzoru budowlanego (PINB) zajmował się kwestią dobudowanej wiaty usytuowanej kilkadziesiąt centymetrów od granicy działki, która została zrealizowana bez dopełnienia czynności formalno-prawnych i służy do przechowywania sprzętu rolniczego. Ustalenia organu pierwszej instancji dotyczyły ponadto analizy planu miejscowego i stwierdzenia, że także na tej podstawie taka zabudowa była wykluczona.
Od tej decyzji wniesiono odwołanie, w wyniku którego wojewódzki inspektor nadzoru budowlanego (WINB) wydał decyzję kasatoryjną, odsyłającą sprawę do pierwszej instancji. Uzasadnieniem dla tego stanowiska było nieustalenie w sposób pewny, kiedy wiata powstała (decyzja PINB podawała okres pomiędzy latami 2005 a 2009). W ocenie WINB było bowiem potrzebne ustalenie, czy miało to miejsce przed 2006 rokiem, kiedy wszedł w życie plan miejscowy dla tego terenu.
Decyzja WINB została zaskarżona sprzeciwem do sądu administracyjnego i sprzeciw ten został uwzględniony. Wyrokiem z 18 lipca 2018 r. WSA w Kielcach (II SA/Ke 408/18) wskazał, że zagadnienia przedstawione w uzasadnieniu decyzji organu odwoławczego to w zasadzie kwestia oceny dowodów, wiec jeżeli organ odwoławczy pewne dowody ocenia inaczej niż organ I instancji nie stanowi to podstawy do wydania decyzji kasacyjnej.
Sąd podkreślił, że decyzja kasatoryjna jest wyjątkiem od merytorycznego orzekania przez organ odwoławczy: Organ odwoławczy, wybierając odstępstwo od zasady wydania decyzji merytorycznej przewidzianej w art. 138 § 1 k.p.a., musi więc kierować się nie tylko stwierdzeniem istnienia przesłanek wskazanych w art. 138 § 2 k.p.a., ale też wyjaśnić, dlaczego na tle stanu konkretnej sprawy nie było zasadne rozstrzygnięcie merytoryczne (na podstawie art. 138 § 1 k.p.a.) przy uwzględnieniu zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz wynikających z art. 136 k.p.a. możliwości ewentualnego uzupełnienia tego materiału.
Jednocześnie w uzasadnieniu wyroku w tej sprawie (II SA/Ke 408/18) wskazano obszernie, że drugim powodem, dla którego WINB zastosował art. 138 § 2 k.p.a., było nieustalenie przez PINB, czy wiata została wybudowana przed wejściem w życie miejscowego planu czy też później. Podkreślenia wymaga, że organ odwoławczy nie kwestionuje ustaleń PINB ani odnośnie tego, że wiata została wybudowana w warunkach samowoli budowlanej ani też tego, że obowiązujący od 14 kwietnia 2006 r. do chwili obecnej miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie pozwala na budowę takiego obiektu ani w granicy ani też w odległości 30 cm od granicy (jak twierdzi inwestor). Jeżeli zdaniem WINB konieczne jest ustalenie, czy w takiej sytuacji (samowolnej budowy wiaty) istotne jest ustalenie dokładnej daty budowy, a mianowicie, czy miała ona miejsce w czasie obowiązywania planu czy też wcześniej, nic nie stoi na przeszkodzie, aby w ramach uprawnień wynikających z art. 136 kpa organ ten uzupełnił materiał dowodowy w tym zakresie. W ocenie sądu niewyjaśnienie tej okoliczności przez organ I instancji również nie było wystarczające do wydania decyzji kasacyjnej na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. Tego typu kwestie dają się zatem ustalić na etapie postępowania odwoławczego, bez konieczności przedłużania postępowania i odsyłania sprawy do pierwszej instancji.
Podsumowanie
Orzecznictwo na podstawie przepisów o sprzeciwie rozwija się i kształtuje. Wydaje się też spełniać funkcję, którą zaplanował dla tego środka prawnego ustawodawca: przyspiesza merytoryczne załatwianie spraw, także na etapie postępowania odwoławczego. Jest to dobry kierunek, zwłaszcza uwzględniając podawaną w kolejnych wyrokach potrzebę każdorazowej, indywidualnej analizy każdej sprawy przez organ odwoławczy również pod kątem rodzaju wydanej decyzji i tego, czy nadaje się ona do merytorycznego rozstrzygnięcia.
