Mężczyzna szuka ręki, złodzieje tropią kapusia

Bohaterkami są zakonnice zdecydowane wystawić spektakl. Liczą, że w ten sposób uda im się zebrać pieniądze na pochówek czterech koleżanek, ofiar kulinarnych eksperymentów siostry Mary, Julii.

– Chciałbym, by ten spektakl był przede wszystkim dobrą zabawą, sposobem na miłe spędzenie wieczoru w czasie karnawału – mówi reżyser. – Mam nadzieję, że aktorki będą miały frajdę z grania, tańczenia i śpiewania na scenie. Rozbawią publiczność, a przy okazji powiedzą coś więcej.

Maciej Korwin dwa lata temu wystawił w Radomiu „Skrzypka na dachu”. Szukał wówczas wykonawców podczas castingów. Czy zespół także tym razem będzie wymagał wokalnego i tanecznego wsparcia?

– Na scenie wystąpią gościnnie: Ewa Gierlińska z Gdyni i Anna Walczak z Łodzi, obie z teatrów muzycznych. Natomiast pozostałe role grają aktorki z radomskiego zespołu – dodaje Korwin.

Premiera „Siostruń” – 1 stycznia na dużej scenie.

[srodtytul]Humor Gogola[/srodtytul]

W kwietniu na kameralnej zobaczymy „Jednorękiego ze Spokane”. – To nietypowa sztuka w dorobku Martina McDonagha, ponieważ po raz pierwszy napisana nie na rynek brytyjski, lecz amerykański. Premiera odbyła się w marcu w Nowym Jorku i zebrała znakomite recenzje – mówi reżyserka Katarzyna Deszcz. – Ale znajdziemy w niej wszystko co charakterystyczne dla stylu irlandzkiego dramatopisarza: fenomenalnie napisany dialog i znakomicie portretowane postaci.

Katarzyna Deszcz była pierwszym reżyserem wystawiającym McDonagha w Polsce – w 1998 roku w Teatrze Śląskim w Katowicach przygotowała „Królową piękności z Leenane”.

– Uwielbiam jego teksty – dodaje reżyserka. – On opowiada historie i wzbudza emocje. Przyznaje, że pisze takie sztuki, jakie sam chciałby oglądać. Niewielu autorów potrafi równie wnikliwie pokazywać jasne i ciemne strony ludzkiej natury. Bohaterami czyni najczęściej zwyczajnych ludzi, nie herosów, którzy muszą się mierzyć z własnymi słabościami.

W „Jednorękim ze Spokane” śledzić będziemy losy mężczyzny, który 27 lat wcześniej stracił dłoń i nie ustaje w staraniach, by ją odnaleźć.

– Brzmi to absurdalnie, ale McDonagh, podobnie jak Gogol, umiejętnie wykorzystuje humor; trafiając w sedno, opowiada o sprawach ważnych — mówi Katarzyna Deszcz.