„Kraj to wprawdzie bardzo lesisty, ale niemało przecież obfituje w (...) chleb i mięso, w ryby i miód” – obraz piastowskiej Polski przedstawiony przez Anonima zwanego Gallem, niemalże idylliczny, oddaje zasobność i dostatek dworu polskich książąt i królów.

W trzeciej dekadzie XXI wieku można żyć zamierzchłą przeszłością, przy czym nie dotyczy to tylko garstki profesjonalnych archeologów i hobbystów. Dawno minione dzieje wzbudzają zainteresowanie „szerokich mas”, wiedza o nich jest coraz łatwiej dostępna i coraz lepiej prezentowana. Kto sądzi, że to tylko casus Biskupina – błądzi. Oto przykład najnowszy.

Przypadająca w tym roku 231. rocznica uchwalenia konstytucji Rzeczypospolitej to doskonała okazja, by uważniej przyjrzeć się słynnemu dziełu Jana Matejki stworzonemu przez mistrza na 100-lecie tego doniosłego wydarzenia.

Kilka pokoleń Polaków szczyci się – i słusznie – tym, że polska konstytucja uchwalona w końcu XVIII wieku była pierwszym takim aktem w Europie i drugim na świecie – po konstytucji amerykańskiej, zresztą do dziś obowiązującej (z 27 poprawkami).

Konstytucja 3 maja urosła w historiografii polskiej do rangi świętości narodowej, której w żaden sposób nie powinno się krytykować. Ale czy słusznie?