Wywiad ze sobą

Pytani o plany, wymieniają najbliższe pobyty stypendialne i studia, które chcą jeszcze zaliczyć. Polacy, jak ich zachodni koledzy, też nie czują się nigdzie zadomowieni.

Wspaniale jest tego zakosztować, jednak trzeba umieć postawić znak stopu. Nomadyczny tryb życia pociąga do pewnego momentu, o ile nie ma się tego we krwi. Potem – co? Poczucie bycia wszędzie i nigdzie?

Opadły mnie te refleksje po obejrzeniu znakomitej, czułej, zarazem rygorystycznie oszczędnej instalacji Alicji Bielawskiej. Nie będę ukrywać: znam Alę całe lata, jej rodziców – dłużej. Niezwykle uzdolniona, po historii sztuki na UW, obecnie dyplomantka Rietveld Academie w Amsterdamie, ma na koncie jeszcze inne zagraniczne kursy, programy, stypendia.

Pokazała świetną rzecz – instalację odwołującą się do pamięci/niepamięci/zmyślenia. Kilka obiektów, które wystawiła (pieczołowicie pilnując każdego detalu), nie nadaje się do opisu, tylko do odbioru emocjonalnego. Przede wszystkim, trzeba uruchomić wspomnienia z dzieciństwa. Miłe zaskoczenia i przykre rozczarowania.

Ala Bielawska nie mówi o niczym wprost, lecz porusza wyobraźnię. Tytuł jej realizacji w pewnym sensie podpowiada, zarazem gmatwa zrozumienie sprawy.

– Mam poczucie, że o czymś zapomniałam. – Myślę, że za dużo pamiętasz.

Co to? Nazwa pracy? Raczej wewnętrzny dialog, który autorka toczy ze sobą.

Ale patrząc na obiekty Bielawskiej (i mając z tyłu głowy tę niedorzeczną nazwę) zaczyna się rozumieć. Dziewczyna przypomina sobie trzepak z dzieciństwa – jednak zobaczony teraz na nowo ten „instrument społecznej edukacji” ewoluuje w kształcie, gubi swą pierwotną formę i funkcję.

Albo tajemnicza ściana, a raczej ścianka. Co za nią? U Ali za murem wznosi się niewinna konstrukcja kojarząca się z kwietnikiem, skleconym przez domorosłego majsterklepkę. A w ogóle – co to za ściana? Z paneli… Wieża – z deszczułek. Podwórko – ze sztucznych desek. Świat dzieciństwa z opóźnieniem ujawnia swą twarz, jest wielką mistyfikacją. Dobrze było w nią wierzyć.

[i]Alicja Bielawska „– Mam poczucie, że o czymś zapomniałam. – Myślę, że za dużo pamiętasz”, Galeria Czarna, ul. Marszałkowska 4 lok. 3; wystawa czynna do 21 maja[/i]

[ramka][b]Polecamy w galeriach i muzeach[/b]

[b]Rafał Bujnowski: Oczodoły, Świetlica Sztuki Raster, ul. Hoża 42/8, [/b]

tel. 0609 842 874. Do 30.04,

czynna: wt.-sob. 15-20

Wydarzenia codzienne – wyprawa we mgle, utrata pieniędzy, zły wybór mieszkania. Czy można je przełożyć na język sztuki, opowiedzieć w sposób zrozumiały i wyraźny? Bujnowski próbuje. *****

[b] Paweł Kwiek: Światło – miłość – spokój, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, ul. Jazdów 2, [/b]

tel. 22 628 12 71. Do 6.06,

czynne: wt.-niedz. 11-19, pt. 11-21

(12 i 6 zł, czw. wstęp wolny)

Jeden z czołowych polskich neoawangardzistów lat 70. doczekał się poważnej retrospektywy swoich dokonań filmowych i fotograficznych. Na wystawie nie zabraknie rysunków i tekstów (m.in. poezji i manifestów), ale głównym jej tematem jest właśnie działalność filmowa Kwieka. *****

[b]Niegasnące, Ośrodek Karta, ul. Narbutta 29, tel. 22 646 36 89. Do 20.05, czynna: pon.-pt. 9-17[/b]

Archiwum Fundacji Karta liczy niemal 150 tys. zdjęć z kolekcji autorskich i albumów rodzinnych. Na wystawie zobaczymy skromny wybór portretów kobiecych. Kuratorom udało się odtworzyć losy niektórych bohaterek i autorów zdjęć. *****