Niezłomnego antykomunistę wspominali m.in. jego syn Ryszard, ksiądz Tadeusz Isakowicz-Zaleski, poseł PiS profesor Ryszard Terlecki, europoseł PO Bogusław Sonik – wszyscy dobrze go znali z działalności opozycyjnej.

Mieczysław Majdzik to piękna, ale mało znana opinii publicznej postać. Już jako 12-letni chłopiec został wywieziony na roboty do Niemiec. Po drugiej wojnie światowej wrócił do zniewolonej przez Sowietów ojczyzny, ale zdecydował się podjąć walkę o jej wyzwolenie. Wstąpił do WiN. Aresztowano go i po długim śledztwie – w trakcie którego był okrutnie torturowany – skazano na 12 lat więzienia. Opuścił je na mocy amnestii w 1956 roku i od razu włączył się do aktywnej walki niepodległościowej. Niósł pomoc robotnikom po wydarzeniach w Radomiu w 1976 roku, wstąpił do Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela, współzakładał Konfederację Polski Niepodległej. Do patriotycznej działalności wciągnął też syna Ryszarda.

Nie tylko w Skawinie, w której mieszkał, ale także w Krakowie i okolicach sławne były tzw. okna Majdzika. W dni wielkich, a nie uznawanych przez komunistyczny reżim PRL świąt i rocznic państwowych (3 maja, 6 i 15 Sierpnia, 11 Listopada) dekorował okna swojego mieszkania, wywołując wściekłość Służby Bezpieczeństwa i władz partyjnych.

Majdzikowie byli współorganizatorami i uczestnikami większości niepodległościowych manifestacji w Krakowie. Wielokrotnie zatrzymywano ich, przesłuchiwano i bito. Nigdy się jednak nie załamali. Obu internowano 13 grudnia 1981 roku, wywlekając ich z domu jeszcze przed północą.

Mieczysław Majdzik był trudnym człowiekiem. Zahartowany w wieloletnich bojach, gardził tymi, dla których niepodległość nie była jedynym sensem i celem ich działalności. Pamiętam, że kiedy przychodziło mi z nim rozmawiać już po 1989 roku, musiałem wysłuchiwać cierpkich ocen ludzi nazbyt chętnych zamienić sweter opozycjonisty na garnitur urzędnika państwowego.