Chińczycy dzielą herbaty na sześć wielkich rodzajów. Każdy z nich jest określony kolorem. Jest zielona, biała, żółta, nefrytowa, czarna i czerwona. Chińczycy mieli do połowy XIX wieku monopol na produkcję herbaty. Imperium brytyjskie, które ją importowało, chciało sekret produkcji Chińczykom wydrzeć. Dlatego Chińczycy opowiadali Anglikom bajki, że każdy rodzaj herbaty jest zbierany z innego drzewka, z różnych rejonów, w różnych porach roku. A naprawdę różnica jest następująca: herbata zielona nie jest utleniona, biała w niewielkim stopniu, a czarna jest utleniona w stu procentach.

[b]Herbata wyszła z Chin, ale jest dziś popularna na całym świecie. Gdzie najbardziej?[/b]

W Europie przede wszystkim w Irlandii i Wielkiej Brytanii. Herbata popularna jest też w Rosji. Polska jest na czwartym miejscu, zaraz po Rosji. My jednak pijemy coś takiego, czego Chińczyk nigdy by herbatą nie nazwał. Oni naszą herbatę uznają za takie „popijadło”, którym można popić obiad albo kanapkę.

[b]Jak się parzy herbatę w Europie, a jak w Chinach?[/b]

To są różne dwie filozofie. Europejska – czyli duży czajnik, mało herbaty, którą parzymy kilka minut i tylko raz. Druga to metoda kung-fu. Używa się malutkich czajniczków, do których wsypuje się dużo herbaty, parzy kilka sekund, ale robi się to wielokrotnie.