Na cześć walki z korupcją - komentuje Beata Mik

Nie ulega wątpliwości, że w prawotwórstwie krajowym mamy ostatnio do czynienia ze zjawiskami, które zgodnie z obietnicami władzy publicznej po przełomie społeczno-politycznym w latach 1989–1990 miały trafić do śmietnika historii na wsze czasy. Prawu represyjnemu nagle przestały wystarczać przepisy karne i karne skarbowe z kodeksów, skutkiem czego plenią się wszędzie. Kpiąc z wziętego ongiś z marszu pozasądowego orzecznictwa w sprawach o wykroczenia oraz w sprawach karnoskarbowych, rozrasta się system kar administracyjnych. Padły twierdze prawa cywilnego materialnego, dla którego do niedawna szczytem represji były kary umowne, zadośćuczynienie za doznaną krzywdę orzekane na zasadzie słuszności wespół z – tkwiącym od dziesięcioleci w art. 412 k.c. – przepadkiem na rzecz Skarbu Państwa świadczenia spełnionego w zamian za czyn zabroniony przez ustawę lub w celu niegodziwym. Aktualnie tę gałąź prawa wyposażono w broń obsługiwaną przez prokuratorską służbę pamięci. Nie zaznaje spokoju nawet historia. Lada dzień zacznie się ją korygować, choćby indywidualnymi aktami administracyjnymi obniżającymi pośmiertnie stopnie wojskowe. Zaciera się konstytucyjnoprawny trójpodział władzy, co objawiło nam się oświadczeniem członka rządu, że sądy, stosując taki to a taki przepis prawnokarny, nie będą za coś tam karać, co oznacza, iż pozostałe uczynki nie ujdą nikomu bezkarnie. Ciekawe, jak na to zareaguje władza sądownicza, gdy przyjdzie jej rozpoznawać konkretne sprawy. Kogo posłuchają: gabinetowych przywódców czy ustawy? Wierzę, że tej drugiej.