Tylko 19 zł miesięcznie przez cały rok.
Bądź na bieżąco. Czytaj sprawdzone treści od Rzeczpospolitej. Polityka, wydarzenia, społeczeństwo, ekonomia i psychologia.
Treści, którym możesz zaufać.
Reklama
Irena Lasota: Amerykańska telewizja jest beznadziejna, ale nie głupkowata
Pisanie czegokolwiek, a zwłaszcza felietonu, w noc sylwestrową nie jest najmądrzejszym zajęciem. Obejrzałam właśnie kilka fragmentów sylwestrowych programów w telewizji – amerykańskiej, oczywiście, bo moja firma kablowa oddała mi pieniądze za abonament TVP Polonia, zawiadamiając, że nie ma już prawa retransmisji. W sumie to może i dobrze, bo oglądałam głównie „Wiadomości", zadręczając potem moich znajomych opowieściami o usłyszanych tam głupstwach. Oczywiście tylko znajomych z Polski, bo wstyd by mi było przed Amerykanami, którzy tak czy owak uważają mnie za winną wszystkiego tego, co ponoć nie jest najlepsze w Polsce. Ponieważ jednak Amerykanie mają również, z natury lub wychowania, skłonność do pozytywnego myślenia lub co najmniej mówienia, zbieram też pochwały za architekturę Gdańska, muzykę Witolda Lutosławskiego, mądrość Wałęsy czy kopnięcia Lewandowskiego.
Wiadomości w telewizji amerykańskiej są beznadziejne, ale nie głupkowate. Najgorsza jest trywializacja i pościg za najlepiej płonącą katedrą czy rozbijającym się samolotem. Na przykład dzisiaj pojawiły się po raz pierwszy dłuższe reportaże z pożarów w Australii. Dominowały czerwony kolor płomieni, bordowe niebo i przede wszystkim słodkie koala pijące wodę z butelki oraz stada skaczących kangurów. Telewizja amerykańska, która ma wiele pozytywnych osiągnięć, jest w popkulturze raczej beznadziejna, tak jak każda popkultura odbierana jest przez ludzi, którzy uważają się za mądrzejszych od innych. Ale to właśnie ci uważający się za mądrzejszych wymyślają najczęściej głupstwa, twierdząc, że może im się to nie podoba, ale poświęcają się dla tej gorszej większości i tworzą buble.
Reklama
Plus Minus
„Wszystko jak leci. Polski pop 1990-2000”: Za sceną tamtych czasów
Ich nazwiska nie trafiały na okładki płyt, ale to oni ukształtowali dzisiejszy show-biznes.
Plus Minus
„Eksplodujące kotki. Gra planszowa”: Wrednie i losowo
„Eksplodujące kotki. Gra planszowa” to gratka dla tych, którzy nie lubią współgraczy…
Plus Minus
„Jesteś tylko ty”: Miłość w czasach algorytmów
Chemia pomiędzy odtwórcami głównych ról utrzymuje film na powierzchni, także w momentach potencjalnej monotonii.
Plus Minus
„Harry Angel”: Kryminał w królestwie ciemności
Czasem największy horror zaczyna się wtedy, gdy przestajemy okłamywać samych siebie.
Plus Minus
Gość „Plusa Minusa” poleca. Sebastian Jagielski: Czego boją się twórcy
Współczesne kino częściej szuka empatii niż konfrontacji, ale wciąż uważam, że ta druga może być bardzo skuteczna.
