Król Midas odzyskał czucie

Królestwo Realu ma w herbie aż dziewięć Pucharów Europy, więcej niż jakikolwiek inny klub, i ciągnie się przez kilka kilometrów północnego Madrytu. Od stadionu Santiago Bernabeu, piłkarskiej archikatedry z wielką salą trofeów, po centrum treningowe w Valdebebas. Pomiędzy nimi stoi biurowiec, który właśnie został na nowo przyłączony do królestwa. Nie wygląda na jedno z najważniejszych miejsc futbolu. Nie ma nawet herbów Realu, tylko duży napis ACS. Adres: aleja Piusa XII 102, przeszkloną windą na dziesiąte piętro. Tam gdzie wstępu pilnuje Conchita, asystentka pracująca dla swojego szefa od lat.

To w gabinecie strzeżonym przez Conchitę wysłannicy z Mediolanu, na czele z Adriano Gallianim, namiestnikiem premiera Silvio Berlusconiego w jego klubie AC Milan, ustalili niedawno, że Brazylijczyk Kaka, najlepszy piłkarz świata w 2007 roku, przeprowadzi się do Realu za 67,2 mln euro. Niedługo potem w zaciszu biura zaczęła się kolejna operacja: jak rozłożyć na raty 94 mln euro, które trzeba zapłacić Manchesterowi United za Cristiano Ronaldo. Manchester już zgodził się sprzedać najlepszego piłkarza 2008 roku, ale chce całą kwotę od razu. Trzeba też jeszcze uzgodnić warunki kontraktu z Cristiano. Gdy umowy będą gotowe, padnie transferowy rekord świata. Poprzednie trzy też ustanowił Real: 75 mln euro za Zinedine’a Zidane’a w 2001, wspomniane 67,2 za Kakę, 61 za Luisa Figo w 2000. A drogi wszystkich tych rekordów wiodły przez gabinet na dziesiątym piętrze.

[srodtytul]Wróć, wszystko wybaczone[/srodtytul]

Litery ACS na biurowcu to skrót od Actividades de Construccion y Servicios, nazwy drugiej co do wielkości grupy budowlanej na świecie. Gospodarz dziesiątego piętra to Florentino Perez Rodriguez, prezes ACS, miliarder z rocznika 1947, szósty na liście najbogatszych Hiszpanów. Przyjaciel królów, premierów, szejków. Syn właściciela dwóch madryckich perfumerii. Były działacz samorządowy i polityk chadecji, który już w latach 80. wchodził do ministerialnych gabinetów bez zapowiadania się. Biznesmen, który budowlanego bankruta zamienił w imperium liczące dwa tysiące spółek. Człowiek, który wybetonował Hiszpanię wzdłuż i wszerz, tworząc szlaki nowych autostrad. Działacz piłkarski z opinią cudotwórcy, który potrafił nawet Barcelonie wyrwać jej najdroższy klejnot, Luisa Figo. Z zawodu inżynier drogowiec, od urodzenia kibic Realu, a od 1 czerwca z woli ludu i własnej nowy prezes klubu.

Prezes nowy-stary, bo rządził już od 2000 do 2006 roku. Wtedy przychodził do Realu, w którym był czar, romantyczna legenda i sukcesy na boisku, ale brakowało pieniędzy na przetrwanie, księgi klubu straszyły długami, a obiekty starością. Teraz pieniądze są, wszystko lśni, tylko z sukcesami i romantyzmem krucho. Nawet niedawne dwa tytuły mistrza Hiszpanii nie były żadną osłodą, bo zdobywała je drużyna bez stylu i właściwości, a tu styl jest wszystkim. Real ma zachwycać, a Real zanudzał. Stracił duszę, sprowadzając drogich, ale byle jakich najemników. Musiał znosić rządy działaczy nieudaczników, z których 14, w tym dwóch ostatnich prezesów, jest objętych dochodzeniem w sprawie korupcji i fałszerstw. A co gorsza, w tym samym czasie Barcelona, klub, który kibice Realu kochają nienawidzić, koronowała się na królową Europy, wygrywając Ligę Mistrzów. Przy dzisiejszej Sodomie i Gomorze w Realu sześć lat poprzednich rządów Pereza wydaje się kibicom idyllą. Czasem, gdy ich klub był miarą piękna w futbolu, co rok sprowadzał największe gwiazdy futbolu, nazywając ich galacticos. Gdy długi zamienił na zyski i został najbardziej dochodowym klubem świata, to co złe poszło w zapomnienie. Perezowi nie wszystko się udawało, odszedł ze stanowiska przed czasem, system galacticos rozsadziły pycha i samozadowolenie. Ale trzy lata to dość czasu na zagojenie kibicowskich ran. Wracaj, Florentino, wszystko wybaczone.

[srodtytul]Obama z Madrytu[/srodtytul]

Gdy zgodził się wrócić, gazety witały go fotomontażami, na których jak Mojżesz rozdziela wody, by przeprowadzić Real do sukcesów suchą stopą. Na konferencji prasowej, którą przerywał trzyletnie milczenie, mówił jak kaznodzieja, a nie kandydat na prezesa klubu piłkarskiego. Do Realu, najwspanialszej sportowej instytucji świata, musi wrócić moralność i dobry smak. Każdy mecz ma być fascynującą randką. Mówił: nie mogę jeszcze powiedzieć, co dokładnie planujemy, ale uwierzcie, to będą rzeczy wielkie, itd. Uwierzyli. Jeden z reporterów w przypływie uczuć nazwał go białym Obamą.

Real Madrid Club de Futbol, choć ma królewski przydomek i króla Juana Carlosa za kibica numer 1, jest jedną z największych sportowych demokracji. Prezesa wybierają tutaj tzw. socios, czyli członkowie klubu. Madrycka demokracja ma wysoki cenzus: kandydować na prezesa może tylko socio z co najmniej dziesięcioletnim stażem i gwarancjami finansowymi na 15 procent budżetu klubu. W ostatnich wyborach to było aż 57 mln euro. Do tego kandydat powinien przygotować kilka milionów euro na reklamy telewizyjne, radiowe, gazetowe, fundowanie głosującym (uprawnionych jest ponad 85 tysięcy) wizyt w barach, muzeach i co komu jeszcze przyjdzie do głowy. Nie wspominając o wydatkach na wojnę na kwity, podsłuchy, naciski i przecieki.

Perez jest tak bogaty, że mógłby wykupić reklamowe spoty razem z całą telewizją, jego majątek szacuje się na 1,8 mld euro. Ale reklam zamawiać nie musiał, tym razem kampanii wyborczej właściwie nie było. Wybory, zaplanowane na 14 czerwca, nie były potrzebne. Gdy zgłosił się Perez, inni kandydaci uciekli, a w sytuacji gdy jest jeden chętny, prezesa się nie wybiera, tylko ogłasza.

[srodtytul]Dyplomacja i łowy[/srodtytul]

Kampania Pereza trwała od dawna, z pomocą przyjaciół w mediach, biznesie i polityce. Główny bohater milczał, ale za niego mówiły kontrolowane przecieki. Tu zdjęcie Pereza podczas charytatywnego meczu, tam niepotwierdzona informacja o kompletowaniu sztabu współpracowników, o rozmowach z gwiazdami, które miałyby wzmocnić Real. Im gorzej się działo w państwie prezesa Ramona Calderona, tym przecieków było więcej. A gdy Calderon złożył w styczniu dymisję, oskarżony o fałszerstwa podczas walnego zgromadzenia, i rozpisano nowe wybory, Perez czekał tylko na moment, gdy kibice, którzy go trzy lata temu wzywali do odejścia, teraz poproszą: – Wodzu, prowadź po Puchar Europy.

To był majstersztyk, typowy dla obecnego szefa Realu. Mistrza zakulisowych negocjacji, który wszystko przygotowuje zawczasu i jeśli ogłasza, że chce kandydować, to znaczy, że jest pewien, że wygra wybory. Gdy obiecuje, że sprowadzi jakąś gwiazdę, to znaczy, że gwiazda jest już sprowadzona.

Od kiedy Perez odszedł z klubu, kolejni prezesi każdego lata zapowiadali: kupujemy Kakę i Cristiano Ronaldo. A teraz on może im powiedzieć: wam się przez trzy lata nie udało, a ja potrzebowałem kilkunastu dni. O was Alex Ferguson z Manchesteru mówił, że takiej tłuszczy nie sprzedałby nawet bakterii, a mnie sprzedał Cristiano Ronaldo.

Perez lubi podkreślać, że nawet przy łowach na piłkarzy trzeba zachować klasę. On nie kupuje gwiazd, on je zaprasza do Realu. Roztacza aurę człowieka, który wszystkich zna, każdego obłaskawi.

[srodtytul]Gra w piłeczkę[/srodtytul]

Hiszpanie nazywają to pelotazo – piłeczka. Chodzi o zręczny manewr, który daje natychmiastowe, ogromne zyski. Żeby robić „pelotazo”, trzeba mieć talent i znajomości. Perez zawsze je miał. W 2000 roku, przed startem w wyborach na prezesa, z pomocą swoich ludzi przekonał menedżera Luisa Figo do podpisania tajnej umowy zobowiązującej piłkarza do przejścia do Realu, jeśli Perez obejmie tam władzę. Potem zrobił z tej umowy oręż w kampanii wyborczej. I z lekceważonego kandydata stał się nowym szefem na Santiago Bernabeu, pogromcą wszechwładnego, wydawało się, Lorenzo Sanza. Dotychczasowy prezes właśnie zdobył z Realem ósmy Puchar Europy i był tak pewny siebie, że wybory przyspieszył o miesiąc i niespecjalnie się podczas kampanii wysilał. Nie docenił Pereza.

Nowy prezes, tak jak obiecał, wykupił Figo z Barcelony, doprowadzając Katalonię do wrzenia i ustanawiając transferowy rekord świata. A potem dalej robił „pelotazos”. Sobie znanym sposobem przekonał władze Madrytu do zmiany kwalifikacji gruntów pod zapuszczonymi boiskami treningowymi Realu, w jednym z najatrakcyjniejszych punktów miasta. Władze przekwalifikowały działkę na budowlaną, Perez ją sprzedał za 480 mln euro. Jednym ruchem nie tylko wyciągnął Real z długów sięgających już ponad 200 mln, ale zapewnił mu pieniądze na budowę luksusowego ośrodka treningowego dalej od centrum, w Valdebebas, i na kupowanie co roku największej gwiazdy futbolu.