Ale ma pan szczęście, panie Janku – mówili aktorzy Starego Teatru, gdy w 1964 roku Nowicki przyszedł do zespołu. – Debiutuje pan w Starym Teatrze, w »Weselu«”. Ale Jan nie zdaje sobie sprawy z tego, że wygrał los na loterii, gdy Zygmunt Hübner zaraz po szkole proponuje mu angaż. Jemu i Annie Seniuk, bo tylko oni kończą studia z wyróżnieniem. Hübner jednak doskonale wie, co robi. Zgarnął do siebie dwa talenty i na długo uczynił z nich zawodową parę – piękna ona, piękny on. „Janek jeszcze na studiach był z nas najlepszy – wspomina Anna Seniuk. – Zawsze przygotowany, najlepiej zdawał egzaminy. Wielu z nas »ślizgało« się po zajęciach, liczyło na łut szczęścia, wdzięk osobisty. Ale nie on. Już w szkole bardzo dużo pracował, choć w ogóle tego po sobie nie pokazywał. Wydawać się mogło, że wszystko, co robi na scenie, przychodzi mu łatwo, wychodzi mu od niechcenia, ale tak naprawdę na przygotowanie roli poświęcał dużo czasu. A potem wychodził na scenę i pod nonszalancją ukrywał godziny ciężkiej pracy”.