Stanisław Dygat często towarzyszy Januszowi Minkiewiczowi w zielonej sali, ale bywa, że zajmuje inny stolik. Poza tym pisarz nie przychodzi do klubu regularnie, więc jego stolik jest ruchomy. Kiedy tam się zjawi, siada oparty o ścianę, by jak najlepiej widzieć wchodzących. Wszyscy się obawiają, że wizyta w SPATiF-ie może się dla niego źle skończyć, gdyż ma zwyczaj ryzykownego bujania się na tylnych nogach krzesła. On również, podobnie jak Minkiewicz, potrafi obcesowo odmówić miejsca obok siebie przypadkowym gościom. „Tak że intruzowi pozostawał wybór: czy zostać w SPATiF-ie i udawać, że tego nie było, czy lepiej uciec. Kiedy odmówił jednej ze znanych tłumaczek, a ona z wściekłością chciała mu pokazać, że jednak usiądzie (»Jak to? Nie? Pan żartuje?«), powtórzył dobitnie: »Nie«” (...).