Studiował na warszawskiej ASP, w której potem przez lata był uwielbianym przez młodzież wykładowcą. W latach 1953-1957 wykonywał polichromie odbudowywanych kamieniczek Nowego i Starego Miasta w Warszawie. Jego malarstwo wpisuje się w kontekst dwóch nurtów polskiej sztuki lat powojennych: tradycji koloryzmu i pokolenia Arsenału 55, zbuntowanego wobec socrealizmu.
Interesowały go nie tylko problemy koloru i światła, ale także wątki egzystencjalne. Od lat 70. malował cykle „Twarz" i „Ukrzyżowanie", w których obsesyjnie drążył problemy przemijania i śmierci. W latach 80. rozpoczął cykl „Czaszek" o tematyce z pogranicza filozofii i religii. Dokonywał fizycznej destrukcji swych ciemnych płócien, przecierając je i dziurawiąc. Chciał w ten sposób spotęgować ekspresję: wyrazić cierpienie i ból istnienia. Uważał, że człowiek poprzez sztukę kontaktuje się nie tylko z rzeczywistością materialną, ale także duchową.
W okresie stanu wojennego był związany z ruchem kultury niezależnej. W 2002 r. odbyła się w Zachęcie jego retrospektywna wystawa zatytułowana „A me stesso" (Sobie samemu). Był laureatem m.in. Nagrody im. Jana Cybisa i Nagrody im. Brata Alberta. Dwa miesiące temu otrzymał medal Gloria Artis.
m.k.
Żył i tworzył, jakby sztuka była sprawą największej powagi
