Michał Zadara w Komische Oper

Tak oto we współczesnym teatrze zacierają się granice gatunkowe i wówczas ważny staje się reżyser. Michał Zadara stworzył spektakl niesłychanie konsekwentny. Nie interesują go wiedeńczycy sprzed 80 lat, akcję przeniósł z Wiednia nad brzeg Sprewy, gdzie przy grillu i piwie odpoczywają dzisiejszy berlińczycy. Na co dzień prowadzą małe interesy zapewniające im podstawę egzystencji, ale marzą o innym świecie, o miłości. Oczekują politycznej zmiany, która wisi w powietrzu, lub też jej się boją, bo może zniszczyć ich spokojne życie.

Ödön von Horváth bezlitośnie obnażał egoizm swych bohaterów. Zadara to jeszcze pogłębił, pokazał brak jakichkolwiek więzi międzyludzkich. Wszyscy zamknęli się w swoich samochodach, w których można zarówno uprawiać seks, jak i odbyć spowiedź, a miejscem zdawkowych kontaktów stała się stacja benzynowa prowadzona przez jedną z bohaterek (u Von Horvátha był to sklepik z papierosami).

Taka diagnoza nie wszystkim może się spodobać. Na premierze, jak relacjonowały media, było nieco buczenia, drugi spektakl, który oglądałem, przyjęto bardzo życzliwie. A wszystkie recenzje wnikliwie analizują pracę polskiego reżysera, który stworzył opowieść ostrą, drapieżną, wręcz prowokującą.

Berlińczycy widzą w tym spektaklu siebie, ale Michał Zadara nie pokazuje jedynie rzeczywistości w 2016 roku. Jego „Opowieści Lasku Wiedeńskiego" to obraz odwiecznego ludzkiego konformizmu, głupoty, wygodnictwa i nadziei. A także marzeń, które kończą się klęską.