Och, Karol!

[b]Rz: Jak czuje się kobieta, która przyjęła w swoim domu następcę tronu?[/b]

[b]Dżenneta Bogdanowicz:[/b] Emocje opadły, radość trwa. Przyjeżdżają przyjaciele, siedzimy przy herbacie, pytają, jak było.

[b]Jak do tej wizyty doszło?[/b]

To długa historia. W listopadzie ub.r. roku dowiedziałam się, że na Podlasie ma przyjechać ktoś wyjątkowy.

W styczniu dostałam telefon, że pojawi się u mnie grupa osób biorąca udział w przygotowaniach wizyty. Przyjechali. Kiedy zobaczyłam przedstawicieli ambasady brytyjskiej i reprezentanta królewskiego dworu, pomyślałam, że może zdarzyć się coś bardzo wyjątkowego.

[b]Co robili goście?[/b]

Dokładnie obejrzeli mój dom, pytali o kuchnię, próbowali tatarskich potraw. Obejrzeli też okolicę i pojechali. Wtedy na 90 procent byłam już pewna, że w Kruszynianach pojawi się książę Karol. I tak się stało.

Wiedząc, że będę miała księcia Karola w swoim domu, zaczęłam przygotowania do poczęstunku dzień wcześniej. Następnego dnia rano dowiedziałam się, że mam zarezerwować 30 miejsc, bo tyle gości pojawi się u mnie.

[b]Miała pani wcześniej jakieś sugestie co do menu?[/b]

Nie. Dostałam wolną rękę.

Z zastrzeżeniem, że poczęstunek ma być przygotowany na zasadzie bufetu. Trochę się denerwowałam, czułam ścisk w brzuchu. Książę Karol pojawił się w Kruszynianach po godzinie 14.00, chociaż mieszkańcy czekali na niego już w południe.

[b]Byli ciekawi, jak będzie ubrany, czy posmakuje mu tatarskie jedzenie?[/b]

Jak najbardziej. Zgodnie z harmonogramem wizyty książę Karol najpierw odwiedził nasz meczet. To jedna z dwóch najstarszych w Polsce świątyń muzułmańskich (druga znajduje się w sąsiednich Bohonikach). Wizyta tam trwała kilkanaście minut. Na zewnątrz czekali mieszkańcy, którzy chcieli z bliska zobaczyć gościa, zrobić sobie zdjęcie, nawet porozmawiać.

[b]A potem odprowadzili księcia pod pani dom?[/b]

Tak. Kiedy powitałam go w progu, uśmiechnął się bardzo serdecznie. Ubrany był z wrodzoną elegancją. Z ciekawością oglądał nasz dom. Najpierw obejrzał pokaz tatarskiego tańca w wykonaniu zespołu Buńczuk. Potem pokaz kaligrafii, który zaprezentował Stefan Mustafa Jasiński, nasz imam, razem z muftim Tomaszem Miśkiewiczem. Choć nasz imam ma już 99 lat, doskonale pamięta historię Tatarów.

Opowiedzieliśmy księciu o naszym domu. Rodzina mojego męża związana jest z Kruszynianami od początku. Dom stoi na działce, którą król Jan III Sobieski nadał Bogdanowiczom. Ja też pochodzę z rodziny tatarskiej – ojciec z Klecka na Nowogrodczyźnie, mama z Wołkowyska.

[b]Czy ochrona bardzo pilnowała, co robi następca tronu?[/b]

Była bardzo dyskretna. Stało się coś takiego, że bardzo szybko pękły dyplomatyczne reguły. Książę zachowywał się jak normalny gość, żartował, rozmawiał, wypytywał o historię Tatarów. Był zaskoczony, że służyli w polskim wojsku.

[b]A w powietrzu unosił się zapach pierekaczewnika?[/b]

Tak, bo pokazaliśmy, jak się go przygotowuje. Ponieważ ciasto na pierekaczewnik rozwałkowuje się na kilka warstw, każdą smaruje roztopionym masłem, nakłada farsz, zwija w kształt półksiężyca, jest to bardzo malownicze.

[b]Najpierw pani narobiła smaku?[/b]

Potem ukroiłam kawałek i podałam.

[b]Przecież książę Karol nie próbuje potraw, którymi jest częstowany?[/b]

Pewnie chodzi o bezpieczeństwo. U mnie było inaczej. Zjadł spory kawałek, uśmiechnął się i powiedział, że bardzo mu smakowało.

[b]Potem podszedł do stołu, na którym były przygotowane przez panią potrawy. Co tam było?[/b]

Wśród wielu potraw poleciłam księciu najbardziej lubiane przez naszych gości tatarskie danie – pieremiacze (po tatarsku beremecz). To pierogi z mięsem wołowym zapiekane w głębokim tłuszczu.

[b]Smakowało?[/b]

I to jak!

[b]Co jeszcze było na stole?[/b]

Cebulniki, pierożki z mięsem wołowym, baranim lub gęsim z drobno posiekaną cebulką, pieczone w piekarniku. Kolejne pierogi: kibiny, jeczpomaki, samsa, której też książę spróbował.

[b]Co podała pani na deser?[/b]

Ciasto zwane listkowcem, wałkowane na cieniutkie listki z dodatkiem maku i sera, tatarskie drożdżówki z cyna- monem, małe ciasteczka czak czak z miodem. Do tego sytę – napój z wody, miodu i cytryny. Kawę po tatarsku z kardamonem i cynamonem. I herbatę po tatarsku, z miętą i cytryną.