Bon Jovi: Nigdzie się nie wybieram!

(...) „Sex, drugs& rock’a’roll” – jak to jest z tą zasadą rockmanów? Jesteś jej wyznawcą?

Ja już się w życiu narozrabiałem. Zresztą nie do końca jest tak, że co noc wyrzucam przez okno telewizor. Czasami chcę w nim coś po prostu obejrzeć. Całe to bycie gwiazdą rocka jest już mocno oklepanym frazesem. (...) Z tego co wiem, to również Bono, Bruce Springsteen czy Jimmy Page mają ten etap dawno za sobą (...)

Dlaczego kazałeś polskim fanom tak długo na siebie czekać?

To kwestia wyborów. Świat jest bardzo duży, a my przecież nie możemy być w trasie przez cały czas. W Moskwie na przykład nie byliśmy od 1989 r. Z kolei jak jedziemy do Austrii, to zawsze przez Wielką Brytanię i Niemcy.

Zespół kończy w tym roku 30 lat. Dla rockmana to prawie jak emerytura. Jak wam się udało tak długo przetrwać w branży?

Mieliśmy dużo szczęścia. Widziałem po drodze wiele zespołów, które się rozsypały. Przez złe umowy płytowe, złych menedżerów. I z winy samych muzyków. Jedni zarabiali za mało, inni od razu wszystko trwonili. A my przetrwaliśmy, także dzięki mojej filozofii życiowej. W branży muzycznej ludzie czasem myślą, że wystarczy grać i pisać piosenki. Jednak tajemnica sukcesu tkwi w ym, że przede wszystkim musisz być biznesmenem. I jeśli ktoś wykorzysta cię po latach grania na scenie, to możesz się tylko za siebie wstydzić. Bo to oznacza, że jesteś głupcem.

Mówisz z własnego doświadczenia? Często spotykałeś ludzi, którzy chcieli cię oszukać, wykorzystać?

Na szczęście bardzo rzadko. (...)

Jesteś ojcem, mężem, a dla milionów fanów – symbolem seksu.

Pierwsze słyszę.