Po pierwsze, związki z Ameryką znowu są kluczowe. Sikorski przekonał się do tego dopiero w ostatnich miesiącach swojego długiego urzędowania. Schetyna ?nie ma złudzeń – sprawy bezpieczeństwa stały się najważniejszym zadaniem dla polskiej dyplomacji, a UE o polityce obronnej na razie tylko dyskutuje. Pozostaje militarne wiązanie się z USA ?i budzenie z letargu NATO.
Po drugie, rola Polski ?w Europie nie zależy od tego, czy jest w strefie euro czy poza nią. Na szczęście Schetyna nie dał się wciągnąć w podawanie daty przyjęcia przez Polskę unijnej waluty. Eurozona nie jest przecież oazą stabilizacji i bezpieczeństwa, a Polska ma już z jedną destabilizacją i niebezpieczeństwem do czynienia ?– za wschodnią granicą.
Po trzecie, nie chowamy się już we własnym domu i nie przymykamy oczu na zagrożenia, także te poza Europą. Wraca więc myślenie, że jeżeli Polska ma liczyć na wsparcie sojuszników, to sama też musi ich wspierać, na przykład w zwalczaniu fundamentalistów islamskich.
Najmniej przekonująco wypowiedział się Schetyna ?o Ukrainie. Może to skutek krytyki, którą od polityków ukraińskich i polskich usłyszał po wywiadzie ?dla „Gazety Wyborczej". Wywołało ją zdanie: „Rozmawiać bez Polski ?o Ukrainie to tak, jakby ?w sprawach Libii, Algierii, Tunezji, Maroka rozmawiać bez Włoch, Francji, Hiszpanii". Nie było zręczne, ale przesadą jest twierdzenie, ?że Schetyna traktuje Ukrainę jak ekskolonię. To jest zdanie o polityce prowadzonej wobec sąsiadów UE – jedni są bliżsi Francuzom, inni ?– Polakom.
Niezręczne zdanie padło też we wczorajszym exposé: „Nie chcemy nowej żelaznej kurtyny – nawet przesuniętej na Bug czy Dniepr". Dniepr przepływa przez środek Ukrainy, wypowiedź sugeruje, że Schetyna liczy się z podziałem tego kraju na dwie wielkie połowy, a ta wschodnia jest znacznie większa niż opanowana obecnie przez rosyjskich separatystów część Donbasu. Jednocześnie Schetyna – poza pomocą dla uchodźców i szkoleniami dla Ukraińców – niewiele Kijowowi obiecał, by do takiego podziału nie dopuścić.
