Dlaczego przegrał? Powodów jest wiele, ale naprawdę liczą się dwa. Po pierwsze urzędujący prezydent nie jest charyzmatycznym, porywającym tłumy przywódcą w stylu Reagana, czy Obamy, a nawet gdyby był, jego szanse w pierwszej turze pogrzebała kampania; wyjątkowo drętwa, ospała i nieciekawa. Na jej tle kampanie przeciwników wystrzeliwały jak gejzery w Yellowstone.
Drugi z powodów wiąże się właśnie z tymi gejzerami. Trudno nie mieć wrażenia, że pozostali kandydaci (poza Andrzejem Dudą) nie tylko reprezentowali inną wagę, ale na dodatek startowali, by trzymać się sportowych porównań, w innej dyscyplinie. O ile Komorowski faktycznie starał się o reelekcję, Duda – słusznie jak widać – aspirował, o tyle pozostali, w najlepszym wypadku zabiegali dla siebie, bądź swoich ugrupowań o wyborcę w wyborach parlamentarnych. Stąd rodem z kosmosu obietnice, które nijak się mają do faktycznych uprawnień prezydenta, a ich realizacja byłaby możliwa (przed większością chroń nas Boże!) wyłącznie po wygranych wyborach do Sejmu i Senatu.