Niezależność i luz Julie Delpy

Trudno w to uwierzyć, ale Julie Delpy zbliża się już do pięćdziesiątki. Zagrała w ponad pięćdziesięciu filmach, wyreżyserowała sześć, zawsze według własnych scenariuszy, do trzech z nich sama napisała muzykę.

Przez te lata przybyło jej trochę centymetrów w talii, ale uśmiecha się stale jak młoda dziewczyna. Jest spontaniczna i pełna wdzięku. Bardzo „francuska” w stylu bycia, mówienia, zachowania. Bezpośrednia, nie uznaje tematów tabu. Opowiada o dzieciach, seksie, karierze.

Żyje ciekawie. Między dwiema kulturami, bo mieszka na stałe w Los Angeles z kompozytorem Markiem Streitenfeldem, z którym ma ośmioletniego syna. A w Europie spędza około czterech miesięcy w roku.

Francuzka w Ameryce

– W Stanach dają mi do zrozumienia, że z moją niezależnością i obcym akcentem zawsze będę outsiderką. We Francji nie mogą mi darować, że mieszkam w Ameryce – śmieje się.

Z jej niechęcią do bankietów, operacji plastycznych i autopromocji nie jest ulubienicą bossów show-biznesu w obu krajach. Ale nie dziwi się: – „Czy jesteś gotowa poświęcić czas na bywanie na lunchach, premierach i bankietach, które ci wskażę?” – pyta agent. „Nie” – odpowiadam. Mnie to nudzi. Mówię, co myślę, niczego nie udaję, nie kamufluję się. A jak mam ochotę się zabawić, bawię się z ludźmi, z którymi dobrze się czuję i z którymi dobrze mi się pije wino.

Jej siłą są: fantazja, luz, poczucie humoru i tolerancja. – Tworząc bohaterów moich filmów, pamiętam, że nikt nie jest doskonały – mówi. – Nigdy nie spotkałam idealnego faceta. Kobiety zresztą też. Ludzie, którzy w pracy chodzą jak w zegarku, często w domu stają się neurotykami nie do wytrzymania. A zimne dranie bywają czułymi altruistami.

Pochodzi z aktorskiej rodziny. Zadebiutowała na ekranie, mając 12 lat. Grała w filmach Jeana-Luca Godarda („Detektyw”, „Król Lear”), Carlosa Saury („Ciemna noc”), Leosa Caraxa („Zła krew”), Bertranda Taverniera („Beatrice”), Volkera Schlöndorffa („Homo Faber”). I nigdy nie była w nich słodką nastolatką.

– Chciałam być aktorką, a nie młodą aktorką – mówi. – Nie wygłupiałam się, nie udawałam beztroskiej osóbki. Nie znoszę sztuczności i fałszu.

Jako osiemnastolatka wyjechała do Stanów, by tam studiować reżyserię, scenariuszopisarstwo i aktorstwo. I została, ale do Europy stale wraca. Sporo tu gra i reżyseruje. W czasie tych powrotów trzykrotnie spotkała się na planie z polskimi reżyserami: Januszem Kijowskim („Tragarz puchu”), Agnieszką Holland („Europa, Europa”) i Krzysztofem Kieślowskim („Biały”). Ale mówi, że w Los Angeles poznała zupełnie inny świat.

– Z daleka wydaje się, że jest pełen fantazji, a naprawdę jest sformalizowany i tradycyjny. Francuzi są romantyczni, więc rozumiem, że szesnastoletni chłopak może zobaczyć dziewczynę przez szybę autobusu, a potem marzyć o niej przez pół życia. Amerykańskie szaleństwa kończą się po wyjeździe z uniwersyteckiego kampusu. Wszyscy wracają do swoich miast i miasteczek, zakładają rodzinę, biorą kredyt na dom i nie pozwalają sobie na ekscesy, które mogłyby zniszczyć ich reputację. To się potem przekłada na życie polityczne.

Kulturowe konfrontacje

O zderzeniu kultury europejskiej i amerykańskiej opowiadała w filmach – tych, w których grała, i w tych, które sama robiła. Rolę życia stworzyła w trylogii Richarda Linklatera. Młoda, spontaniczna, kochająca sztukę Francuzka Celine pierwszy raz spotkała Amerykanina Jessego w 1995 roku w „Przed wschodem słońca”. W Wiedniu przegadali jedną noc, pijąc wino i włócząc się po ulicach.