Kowboj na nartach

Najlepszy i najbardziej niepokorny amerykański narciarz zaczął powrót jesienią 2009 roku, gdy oświadczył dziennikarzom, że godzi się z reprezentacją USA i zamierza startować na igrzyskach, choć w lecie nie trenował, tylko bawił się z małą córeczką. – Wróciłem, bo narciarstwo to moja główna forma ekspresji – wyjaśnił. Dodał, że przygotuje się do sezonu z marszu.

Nikt o nim nie zapomniał. Od paru tygodni nawet w polskich telewizorach widać reklamę włoskiego regionu narciarskiego, w której Bode z wdziękiem mówi, że warto przyjechać do Trentino ze względu na świetną muzykę, znakomite jedzenie, relaks i – tu na scenę wkracza piękna dziewczyna w sportowym stroju – „oczywiście na narty”.

Zapomnieć o Millerze trudno, bo to sportowiec, który z założenia jest inny. To on oświadczył światu, że dążenie do doskonałości to także dążenie do nudy, że nie kręci go bicie statystycznych rekordów i zdobywanie medali.

Jego osobliwa wrażliwość – połączenie beztroski i potrzeby intensywnych przeżyć – ukształtowała się we Franconii w stanie New Hampshire.

W dzikich lasach, na samotnej farmie, w domu bez prądu i kanalizacji, z rodzicami, których sposób na życie ograniczał się do bliskości z przyrodą i przypadkowych prac w okolicy, z czego zbierało się jakieś 600 dolarów rocznie. Nauczył się szybko, że zamiast cukierków może possać liść klonowy, a gdy jest zimno, to trzeba narąbać więcej drzewa do pieca. – Rodzice pomogli mi w sukcesie, bo mnie ignorowali – powiedział.

Pierwsze narty dostał, gdy miał dwa lata. Kilka klas szkolnych odrobił w domu. Zamiast słuchać nauczycieli, chodził na zbocza Cannon Mountain.

W wydanej w 2005 roku autobiografii „Bode: jedź szybko, bądź dobry, baw się” napisał: „Moi wszyscy przyjaciele siedzieli w szkole, w tym ogrodzonym łańcuchami więzieniu o średnim rygorze. A ja byłem wolny”.

Cannon Mountain to nie wygładzone stoki Aspen, jazda po dnie lodowych kotłów była ciągłą walką z górą, jak potem pisali amerykańscy dziennikarze, „z pogardą dla powściągliwości”. W końcu wylądował w szkole, ale już pierwsze lekcje narciarstwa pokazały charakter chłopaka. – Instruktor uczył mnie po staremu, narty w wąskiej linii, żadnych odstępstw od reguły. „Ja już umiałem jeździć, więc rzuciłem lekcje i po prostu zjeżdżałem, to miało więcej sensu” – napisał we wspomnieniach.

Gdy miał 14 lat i dostał stypendium w narciarskiej Carrabassett Valley Academy, historia się powtórzyła. Miał własne pomysły na to, co robić, a czego nie. Już wtedy wymyślił swój styl, całkowicie sprzeczny z tradycyjnymi zasadami narciarstwa. W skrócie: zamiast utrzymywać ciężar ciała nad środkiem stóp, przesuwał się daleko na tyły nart. Pozycja umożliwiała szybszą jazdę, ale najczęściej kosztem zakłócenia równowagi, stąd upadki. Ale on, inaczej niż rówieśnicy, wciąż wstawał, szedł na górę, znów zjeżdżał i się przewracał, aby po kilkunastu dniach w końcu dojechać do mety i powiedzieć: – Wreszcie się dowiedziałem, jak to można zrobić.

Styl był nieważny, ważna była prędkość. Gdy zobaczył narty z wciętą talią, natychmiast przystosował do nich swoją technikę. W 1996 roku był już najlepszym juniorem w USA. Główny trener reprezentacji Phil McNichol mówił: – Ma taki talent, że jeśli powiesz, by przejechał slalom ze szklanką wody na głowie i nie uronił kropli, zrobi to.

Światu pokazał się podczas igrzysk w Salt Lake City (2002), zdobył dwa srebrne medale, potem zaczął podbijać Europę. Niezwykły styl, zadziwiająca osobowość, początkowo wszystko, co robił, się podobało, nawet to, że nie unikał nocnego życia w górskich miejscowościach. Pisano, że jest kowbojem na nartach, że jego starty przypominają jazdę na byku, że jak Houdini umie wydobyć się z pułapek trasy, że przypomina wirtuoza fortepianu, który wierzy, iż dla odpowiedniego przekazu dzieła nie jest ważne zagranie wszystkich nut.