UE zabroni amunicji z ołowiu, bo zabija długo po polowaniu

Sporą przewagą głosów, bo 18 do 9, przegłosował unijny komitet Reach zakaz używania amunicji z ołowiem podczas polowań na terenach wodnych. Ewenementem jest też, że Polska ostatecznie poparła ten zakaz, choć początkowo była przeciwko.

Zgodę na zmianę przepisów unijnych będzie jeszcze musiał wydać Parlament Europejski i Rada UE, choć prace nad tym tematem trwały aż od 2015 r., gdy Komisja Europejska poprosiła Europejską Agencję ds. Chemikaliów (ECHA) o sprawdzenie ryzyk związanych z amunicją ołowianą. Polska jest jednym z niewielu krajów w UE, które w żaden sposób nie ograniczały używania śrutu ołowianego. A już sam fakt, że ołów był w ogóle dopuszczony do użytku w amunicji i ciężarkach wędkarskich, był swego rodzaju sukcesem nacisków myśliwych – ponieważ toksyczność ołowiu jest znana od dawna i został usunięty z farb czy paliw. Od czasów starożytnej Grecji, a potem Rzymu, ołów był – z opłakanym skutkiem – używany do produkcji naczyń, rur do prowadzenia wody, a także kosmetyków, w średniowieczu trafił w farbach na obrazy. Szkodliwość jest znana od dawna, ołów jest szczególnie niebezpieczny dla dzieci, sole i tlenki ołowiu przenikają do krwiobiegu, długi kontakt z tym metalem może doprowadzić do neuropatii ołowiowej, wywoływać ostre bóle brzucha, uszkadzać drogi żółciowe. Powoduje anemię i długą listę innych schorzeń. A jednak w polowaniach nadal był wykorzystywany i choć zastrzelonym zwierzętom, głównie ptakom, dalszej krzywdy już nie był w stanie zrobić – to chodzi o amunicję, która w cel nie trafiła i po polowaniach zostawała na ziemi oraz w wodzie. ECHA szacuje, że zatrucie ołowiem tylko w UE zabija rocznie ok. miliona ptaków wodnych, a coraz więcej badań wskazuje na to, że ołów z amunicji przenika do wody, także pitnej. Człowiek może go też spożywać wraz z mięsem upolowanych zwierząt.