Les catacombes de Paris to sieć korytarzy w dawnych kamieniołomach Denfert-Rochereau skąd wydobywano wapień używany do wznoszenia paryskich budynków już w czasach rzymskich.
Paryskie katakumby mają długość sięgającą 50 kilometrów, a rozciągają się na obszarze około 770 hektarów pod sześcioma dzielnicami stolicy Francji.
W 1786 roku z powodów sanitarnych, chcąc uniknąć epidemii w przeludnionym mieście król Ludwik XVI polecił architektom odpowiedzialnym za renowację tuneli przystosować je do przekształcenia w katakumby. Pierwsze szczątki do tuneli zaczęto przenosić z Cmentarz Niewiniątek w dzielnicy Les Halles, a następnie z kolejnych cmentarzy rozsianych po całym mieście. Następnie z najstarszego cmentarza Paryża Saint-Étienne-des-Gres a także z cmentarzy Madeleine oraz Errancis, gdzie chowano ofiary Rewolucji Francuskiej, także zgilotynowanych arystokratów i rodzinę królewską, a potem także i samych rewolucjonistów, którzy trafili na szafot. Szacuje się, że w katakumbach znajdują się szczątki kilku milionów mieszkańców Paryża, w tym także prawdopodobnie doczesne szczątki pisarza, duchownego i lekarza François Rabelaisa, bajkopisarzy Jean de La Fontaine oraz Charlesa Perrault, rzeźbiarza François Girardona, a także chemika Antoine Lavoisiera, Camille i Lucile Desmoulinsów – przyjaciół Robespierre'a oraz samych rewolucjonistów: Dantona i Robespierre'a.
W XIX wieku katakumby stały się ciekawostką i miejscem wycieczek turystycznych. Wtedy też powstała m.in. Krypta Męki Pańskiej (Rotunda Piszczeli) i „Grobowiec Gilberta". Wejście do katakumb nadal znajduje się w siedzibie Urzędu Inspektora Kamieniołomów przy placu Denfert-Rochereau.
Tunele pokryte są licznymi graffiti z XIX wieku, a Victor Hugo umieścił tu akcję swojej powieści Nędznicy. Natomiast w czasie II wojny światowej katakumby były miejscem konspiracyjnych spotkań członków francuskiego ruchu oporu.
