Nie udało się, bo między juniorami a pierwszą drużyną była przepaść. Ale kilkanaście lat później poznałem Brychczego osobiście. Najpierw jako zawodnik drużyny dziennikarskiej w meczu z oldbojami Legii postanowiłem go kryć. Trwałem w tym postanowieniu mniej więcej dwie minuty. W tym czasie Brychczy trzy razy zabrał mi piłkę i dwa razy założył siatkę. Był przy tym tak szybki (15 lat ode mnie starszy), że nawet nie wiedziałem, gdzie go szukać.

Jakieś trzy lata później spotkaliśmy się jeszcze raz, tym razem w tej samej drużynie. Na stadionie Siergieja Kirowa w Leningradzie graliśmy sobie w podzielonej na dwie drużyny młodzieżowej reprezentacji Polski. W wyniku niezrozumiałego dla mnie zbiegu okoliczności minąłem w pełnym biegu Dariusza Wdowczyka. Wtedy „Kici" powiedział  „no, no", co w jego ustach było komplementem równym Nagrodzie Fikusa.

Nie wiedziałem, że będzie ciąg dalszy. Wieczorem w restauracji Europa „Kici" nalał stolicznej ze słowami: „Mów mi Lucjan". I zagryźliśmy czarnym kawiorem. Marzenia spełniały się nawet w Związku Radzieckim, chociaż chyba tylko innostrańcom.

Cały tekst w najnowszym Plusie Minusie

Tu w sobotę można kupić elektroniczne wydanie „Rzeczpospolitej" z Plusem Minusem