Zakończenie II wojny światowej spowodowało, że komunistyczne władze w Polsce stanęły przed problem zapewnienia ochrony sanitarnej ocalałym mieszkańcom miast i wsi. Ogromne zagrożenie epidemiologiczne wymuszało szybkie decyzje. Naczelny Nadzwyczajny Komisariat do Walki z Epidemiami powołał komisarza terenowego, Jerzego Kępskiego, który przystąpił do tworzenia struktur, których głównym zadaniem było ograniczenie zagrożenia oraz prowadzenie akcji profilaktycznych i uświadamiających. Przeszkodą w realizacji tych celów był brak odpowiedniego personelu lekarskiego oraz pomocniczego.