Nord Stream 2 formuła wojny czy pokoju?

Ci, którzy pragnęli stać się „wielkimi", zawsze tworzyli sojusze, aby zabierać i rozdzielać cudze zasoby. Tak się dzieje i dziś, kiedy Niemcy, Austria i Rosja odtworzyły swój historyczny alians, aby redystrybuować rynek energetyczny UE, w tym też kosztem Ukrainy. A ta redystrybucja została zawoalowana pod nazwą Nord Stream 2.

Hybrydowe formuły wojny

Świat zmienia się na naszych oczach. Staje się globalny, wzajemnie otwarty i wrażliwy, a przez to odpowiednio bardziej podatny na ataki.

Paradygmat wojny również zmienia się bardzo szybko, wciągając do swojej orbity interesów coraz to nowe przestrzenie. Gwiezdne wojny kosmiczne, wojny informacyjne, ataki cybernetyczne i chemiczne, broń nuklearna i bakteriologiczna stały się codziennością w sensie publicznym.

Każdy etap rozwoju ludzkości miał swoją specyficzną formułę wojny i tylko jej właściwe nieodłączne narzędzia podboju. W ubiegłym stuleciu pojęcie „wojny o zasoby energii" stało się mocno ugruntowane. Na początku – o węgiel, następnie – o ropę naftową, a dziś – o gaz. Stało się to potężnym bodźcem do stworzenia nowej broni – energetycznej. W kontekście globalnego deficytu zasobów energetycznych ma ona na celu podbicie źródeł energii i redystrybucję przepływów energii, a co najważniejsze – uzyskanie wpływu politycznego na tych, którzy nie mają zasobów energetycznych, lub mających ich znaczny deficyt. Dziś formuła wojny stała się hybrydyczna, łącząc najnowocześniejsze osiągnięcia ludzkości w jej złożonym systemie równań „globalnych nieliniowych" i wykorzystując je w najbardziej cyniczny sposób. Matryca energetyczna tej hybrydowej formuły wojny jest jedną z kluczowych w dzisiejszym nieustannie walczącym świecie.

Niestety, energia zamiast jej twórczej misji zachowania ludzkiego życia stała się jednym z najpotężniejszych narzędzi wojny. A to właśnie zasoby energetyczne i sposoby ich dostarczania stały się decydujące w tworzeniu geopolitycznych sojuszy, strategii i programów.

Dziś Nord Stream 1 i 2 to strategiczny sojusz energetyczny między Niemcami, Rosją i Austrią, który ma na celu redystrybucję europejskich rynków energii i dróg dostarczania energii. Jest to sojusz, który ma głębokie historyczne korzenie w Europie. Sojusz, który wielokrotnie zmieniał polityczną mapę Europy. Ostatecznie jednak zawsze doprowadzał do tragicznej konfrontacji militarnej pomiędzy samymi członkami sojuszu.

Podam tylko kilka przykładów historycznych. Pod koniec XVIII wieku, w wyniku trzech podziałów między Austrią, Prusami i Rosją, Polska zniknęła z politycznej mapy Europy na ponad 120 lat. Polska była jednym z najbardziej demokratycznych państw w Europie w tamtym czasie, ale znajdowała się w stanie głębokiego kryzysu politycznego i upadku gospodarczego.

Ten sam sojusz w różnych konfiguracjach był podstawą wszystkich koalicji antynapoleońskich, w tym siódmej (25 marca 1815 r.). Siódma koalicja zjednoczyła Austrię, Prusy, Rosję i Anglię i zakończyła się całkowitą klęską Napoleona pod Waterloo.

Pierwsza wojna światowa rozproszyła wczorajszych sojuszników po różnych stronach linii frontu: Austrię i Germanię – po jednej stronie, Rosję – po drugiej. Wojna była głównym katalizatorem kolejnych rewolucji i wstrząsów społecznych, które dotknęły zarówno Rosję, jak i Niemcy. Taki proces zakończył się ogromnymi ofiarami i stratami.

Co stało się z Europą przed i po drugiej wojnie światowej, dobrze pamiętamy i wiemy.

„Przyjazna ręka" wyciągnięta przez Rosję Radziecką upokorzonej i pokonanej Germanii po haniebnym traktacie wersalskim w sprawach współpracy wojskowej i technicznej „doprowadziła" do podpisania paktu Ribbentrop-Mołotow i rozbioru Polski.