Narodowa strategia onkologiczna (NSO) została przygotowana – przede wszystkim – w celu usprawnienia funkcjonowania systemu.

Uwzględnia działania zmierzające do poprawienia wydolności działań profilaktycznych, co jest najskuteczniejszą metodą ograniczenia zagrożeń związanych z nowotworami. Przykładem wartości działań profilaktycznych jest zmniejszenie umieralności z powodu raka płuca w związku z ograniczeniem palenia tytoniu.

Zapisy NSO uwzględniają wiele możliwości prewencyjnych (np. szczepienia przeciw HPV lub działania edukacyjne w celu zmniejszenia odsetka osób otyłych i zwiększenia aktywności fizycznej).

Ważnym elementem NSO jest poprawienie wydolności systemu badań przesiewowych oraz wykrywania nowotworów we wczesnym stadium. Sukces w zwalczaniu zagrożeń związanych z nowotworami zależy od odpowiednio przygotowanych kadr – NSO uwzględnia inwestycje w kształcenie lekarzy i pielęgniarek oraz przedstawicieli innych specjalności, aby możliwe było zapewnienie kwalifikowanej opieki nad chorymi.

W zapisach NSO zwraca uwagę uwzględnienie działań zmierzających do zapewnienia opieki nad chorymi po przebytym leczeniu (np. wzmocnienie systemu opieki rehabilitacyjnej i psychologicznej). Nie mniej istotnym elementem NSO jest przygotowanie strategii wprowadzenia zasady kompleksowości postępowania, co odnosi się do każdego etapu (profilaktyki, diagnostyki, terapii i rehabilitacji oraz obserwacji). Wspomniany obszar zadań NSO jest szczególnie ważny, ponieważ dotychczas nie był zapewniony paradygmat wielospecjalistycznego podejmowania decyzji i skojarzonego leczenia.

Zapisy NSO zwracają uwagę na konieczność działań koordynowanych (w tym – działań zmierzających do oceny jakości i wyników postępowania, co powinno być zasadniczym elementem w kształtowaniu systemu). Onkologia jest dziedziną szybko rozwijającą się i niezbędne jest prowadzenie starannie i realistycznie przygotowanych badań naukowych, które zwiększają dostępność nowych możliwości diagnostycznych i terapeutycznych oraz poprawiają znacząco szanse chorych – rozwijanie działalności naukowo-badawczej jest kolejnym bardzo wartościowym elementem NSO.

Autor jest profesorem doktorem habilitowanym nauk medycznych, kierownikiem Kliniki Nowotworów Płuca i Klatki Piersiowej Centrum Onkologii – Instytutu im. M. Skłodowskiej-Curie w Warszawie, konsultantem krajowym w dziedzinie onkologii klinicznej, przewodniczącym Krajowej Rady do spraw Onkologii.