Opowiada przede wszystkim o najnowszych pracach konserwatorskich, które przywróciły blask ściennym malowidłom Jana Henryka Rosena z okresu międzywojennego. A także o przebudowie katedry wykonanej w tamtym czasie przez krakowskiego architekta Franciszka Mączyńskiego oraz projektach dekoracji ornamentalnych Józefa Mehoffera.
A jednocześnie przywołuje historię świątyni pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, której początki sięgają XIV wieku i społeczności Ormian w wielokulturowym Lwowie. Katedra w ciągu wieków była wielokrotnie przebudowywana i z czasem zatraciła stylistyczną jednorodność. Na jej obecny kształt wielki wpływ miał arcybiskup Józef Teofil Teodorowicz, który na początku XX wieku podjął decyzję o renowacji obiektu i przywróceniu jej ormiańskiej tożsamości. Zrealizował tę ideę, zapraszając do współpracy Mączyńskiego, Rosena i Mehoffera.
Architekt dołożył starań, by wydobyć wschodnie elementy katedry, odwołując się do wczesno chrześcijańskiej bizantyjskiej stylistyki z elementami ormiańskimi. Dziełem Mehoffera jest mozaika w kopule nad najstarszą częścią katedry, inspirowana średniowiecznym iluminowanym rękopisem ormiańskim, tzw. Ewangeliarzem ze Skewry.
A charakter i niepowtarzalną atmosferę nadają wnętrzu monumentalne malowidła Jana Henryka Rosena (malarza, który kształcił się w Warszawie, Monachium i Paryżu, a także był sekretarzem Ignacego Jana Paderewskiego). Do najwspanialszych malowideł Rosena w Katedrze Ormiańskiej należą: Hołd Pasterzy, Ukrzyżowanie, Ustanowienie Najświętszego Sakramentu w prezbiterium, a w nawie Pogrzeb św. Odilona i korowód świętych. Artysta projektował również witraże do katedry.
Dzieła te przyniosły Rosenowi wielki rozgłos i uznanie. Na początku lat 30. XX wieku został profesorem Politechniki Lwowskiej. A do jego kolejnych realizacji należały m.in. dekoracje kaplicy Jana III Sobieskiego w kościele św. Józefa na wiedeńskim Kahlenbergu i sceny z historii Polski w kaplicy papieskiej w Castel Gandolfo oraz kilkadziesiąt prac w kościołach Stanów Zjednoczonych, dokąd wyjechał w 1933 roku.
Po II wojnie Katedra Ormiańska we Lwowie została zamknięta przez władze sowieckie i zamieniona na magazyn. Nowy rozdział jej historii rozpoczął się dopiero w XXI wieku, gdy w 2000 roku władze ukraińskie przekazały świątynię Apostolskiemu Kościołowi Ormiańskiemu i znów zaczęto odprawiać tu msze.
W 2006 wspólnota ormiańska zdecydowała przeprowadzić prace konserwatorskie w katedrze przy finansowym wsparciu Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Instytutu POLONIKA w Polsce. Polscy i ukraińscy konserwatorzy przywracali blask malowidłom Jana Henryka Rosena i innym dziełom przez kilkanaście lat.
Ekspozycja w Wilanowie, przygotowana przez Międzynarodowe Centrum Kultury w Krakowie i Instytutu POLONIKA, przedstawia efekt ich pracy i zachęca do poznania tego niepowtarzalnego miejsca. Towarzyszy jej pokaz filmu „Przebudzone spojrzenia”, ożywiający malowidła Rosena i piękny album „Katedra Ormiańska we Lwowie i jej twórcy” w językach polskim, angielskim, ukraińskim i ormiańskim. Wystawa w Wilanowie czynna do 25 listopada.
