Migalski: Wizerunkowa nijakość Schetyny jest jego atutem

W Polsce zazwyczaj władzę się traciło, a nie się ją zdobywało. Wpadała w ręce opozycji nie dlatego, że ta była taka dobra, ale raczej dlatego, że rządzący okazywali się marni i parciani. Nie oznacza to jednak, że jakość partii opozycyjnych zupełnie nie miała wpływu na to, jakie wpadki zaliczał rząd i z jakimi problemami musiał się borykać. Część bowiem kłód, na których wywracały się poszczególne gabinety, była rzucana im pod nogi przez liderów obozu przeciwnego. Nie przeceniając więc roli opozycji w obalaniu władzy, nie można całkowicie zignorować jej znaczenia w przejmowaniu rządów.

Wymarzona opozycja

Warto zatem zadać sobie pytanie o to, jaka opozycja byłaby dziś dla PiS najbardziej kłopotliwa i jakiej na pewno nie życzyłby sobie Jarosław Kaczyński. Jednak by sensownie odpowiedzieć na tak sformułowane pytanie, należy najpierw wskazać tych, którzy dla „dobrej zmiany" byliby przeciwnikami idealnymi.

W tym kontekście jawią się najbardziej nazwiska Petru i Kijowskiego. Ten pierwszy, pomijając już wyprawę na Maderę, serię zabawnych wpadek i brak doświadczenia politycznego, jest dla PiS konkurentem wprost wymarzonym, bowiem buduje swoją partię na ograniczonym i niszowym – w istocie – w Polsce liberalnym komunikacie wyborczym. Zwolenników jego wizji państwa, gospodarki i polityki jest w naszym kraju co najwyżej kilkanaście procent. Tacy po prostu są nasi rodacy i nic tego faktu nie zmieni.

Gdyby naprzeciw formacji obniżającej wiek emerytalny, wprowadzającej program 500+ oraz Mieszkanie+, uprawiającej rozdawnictwo socjalne, układającej się z dominującym w Polsce Kościołem katolickim, miało stanąć ugrupowanie liberalne ekonomicznie i obyczajowo, głoszące konieczność dyscypliny budżetowej, deklarujące konieczność radzenia sobie samemu na rynku pracy, to wynik tej konfrontacji jest z góry oczywisty. Może gdyby do takiej walki doszło wśród Brytyjczyków czy Amerykanów, to jej losy nie byłyby aż tak oczywiste. Jednak w kraju nad Wisłą ta pierwsza partia musi po prostu pokonać tę drugą. Bo tacy, a nie inni, są polscy wyborcy.

Dlatego właśnie Petru jest wymarzonym przeciwnikiem dla Kaczyńskiego. Podobnie zresztą, choć z innych powodów, jak Kijowski. Ten z kolei jest wizerunkowo i obyczajowo skazany na porażkę z liderem PiS. Pan w czerwonej marynarce, z kucykiem oraz kolczykami w uszach, a także z alimentacyjnym problemem za owymi uszami – nie, to nie jest ktoś, komu miliony Polaków mogą śmiało zaufać.

Gdy jeszcze dodamy do tego informacje o jego zaradności w wyciąganiu z KOD kasy na swoje iPhone'y i laptopy, to chyba jasne się staje, iż ktoś taki nie może pokonać „pana Jarosława" – pochylonego nad losem ojczyzny, ubranego w czarny garnitur, roztaczającego wokół siebie aurę współczesnego Hioba, który całe życie oddał Polsce. Ta wizerunkowa konfrontacja musi skończyć się nokautem tego pierwszego. Zwłaszcza że walka nie odbywa się we Francji czy we Włoszech, lecz w siermiężnym kraju między Odrą a Bugiem.

Dobrym przeciwnikiem dla PiS jest także Paweł Kukiz. Pomijając już kwestie wizerunkowe, to jego największym problemem jest to, co w ostatnim czasie widać było coraz bardziej u Kijowskiego – zupełny brak doświadczenia. Lider ruchu nazwanego od swego nazwiska po prostu nie za wiele rozumie z tego, co wokół się dzieje, i w żadnym stopniu nie może być konkurentem dla Kaczyńskiego, który na polityce zjadł zęby. To różnica klasy i wiedzy jest porównywalnie ogromna, jak różnica w wizerunku między Kijowskim a Kaczyńskim.

Lider PO kontra PiS

Kto zatem byłby najtrudniejszym przeciwnikiem dla Kaczyńskiego? Odpowiedź, zwłaszcza po ostatnim kryzysie sejmowym, wydaje się oczywista – to Grzegorz Schetyna (i w jakimś sensie Władysław Kosiniak-Kamysz).

Lider PO udowodnił na przełomie roku, że jako jedyny chyba w całej opozycji rozumiał dynamikę procesu politycznego. Musiał walczyć z wewnętrznym „buntem młodych", którzy wpakowali go w bezsensownie przedłużającą się okupację sali sejmowej (kompromitując się zresztą zachowaniem na niej), a jednocześnie stawić opór Kaczyńskiemu. Mając słabe karty i skomplikowaną sytuację wewnątrzpartyjną, wyszedł jednak z tego kryzysu jako jedyny chyba z tarczą. Pokazał swoją podmiotowość, boleśnie dla Petru skonfrontowaną z labilnością szefa Nowoczesnej; zaprezentował się jako realny, a nie malowany, lider opozycji; udowodnił, że potrafi postawić się prezesowi PiS i wyjść z ciężkiej dla siebie sytuacji z najmniejszymi stratami.

Na korzyść Schetyny, jako najbardziej niewygodnego przeciwnika Kaczyńskiego, działa również – oprócz wzmiankowanego i ujawnionego w czasie kryzysu doświadczenia i sprytu politycznego, a także milionów złotych, które każdego kwartału wpływają na konto Platformy, w odróżnieniu od Nowoczesnej i Kukiz'15 – jego... wizerunkowa nijakość.

Przewodniczący PO nie porywa, nie magnetyzuje, nie epatuje charyzmą. Ale może właśnie takiego lidera będą za trzy lata szukać Polacy, mając dosyć szalonego rollercoastera, który przez całą kadencję zafunduje im PiS. Może bezbarwność Schetyny zostanie doceniona, i upragniona, na tle jakże kolorowego Kukiza, libertyńskiego Petru i, oczywiście, charyzmatycznego Kaczyńskiego. Kto wie, czy banalność i nawet pewna nuda bijąca od Schetyny nie będzie w 2019 roku jego największą zaletą w oczach elektoratu.