Konferencje prasowe, na których Ewa Kopacz obwieściła Polakom zmiany w rządzie, były podręcznikowym przykładem tego, jak nie należy komunikować się ze społeczeństwem. Kilkuminutowe oświadczenia, bez możliwości zadawania pytań przez dziennikarzy, wygłaszane drżącym głosem i bez przekonania. Jakby pani premier robiła to za karę.

Kopacz sprawia wrażenie osoby nie tylko sparaliżowanej strachem przed wyzwaniami, ale i nieradzącej sobie w roli przywódcy partii i rządu. Sytuacja jest o tyle dziwna, że obecna szefowa rządu w przeszłości nieraz udowodniła, że jest osobą silną psychicznie, zdecydowaną i pewną swoich racji. Wystarczy przypomnieć sytuację, gdy jako minister zdrowia mimo potężnych nacisków nie chciała kupić szczepionek przeciw świńskiej grypie. Później się okazało, że miała rację.

Dzisiaj z Ewy Kopacz, „twardej baby", jak niektórzy ją nazywali, został tylko cień. Pani premier pojawia się sporadycznie w momentach kryzysowych. Zrezygnowała z komunikowania się z Polakami za pośrednictwem mediów. Zerwanie z dobrym zwyczajem Donalda Tuska, który organizował konferencje prasowe w każdy wtorek po posiedzeniu Rady Ministrów, jest tego najdobitniejszym przykładem. Jeśli Kopacz odbywa spotkania z mediami, to na ogół w biegu, jak to było ostatnio w Brukseli.

Pierwszym przykazaniem każdego polityka powinno być: komunikacja, głupcze! Tymczasem Ewa Kopacz odpuszcza.

Kiedy Zbigniew Stonoga zaczął ujawniać materiały kompromitujące członków rządu, zareagowała wprawdzie błyskawicznie, eliminując ze swojego otoczenia najsłabsze ogniwa, ale popełniła błąd, przepraszając tylko wyborców PO. Język płata figle, kiedy rzadko występuje się publicznie.

Później nie było lepiej. Dobrych nominacji ministerialnych pani premier nie potrafiła przekuć w sukces. Nie opowiedziała Polakom, dlaczego dokonała takiego, a nie innego wyboru. A szkoda, bo do rządu wchodzą fachowcy, o których trudno powiedzieć złe słowo. Czy przez cztery miesiące, jakie pozostały rządowi, przeprowadzą zmiany albo chociaż będą mogli je wiarygodnie zapowiedzieć? Nie wiemy. Gdy Ewa Kopacz ich przedstawiała, stać ją było na niewiele więcej niż: „Wiedzą, co znaczy służba obywatelom, ciężka praca" i „Pokora się nie obraża". Takie ogólniki urągają inteligencji Polaków.

Nie wiemy, kto podpowiada Ewie Kopacz obecny sposób komunikacji ze społeczeństwem, ale jej styl funkcjonowania działa tylko na korzyść opozycji. Kontynuowanie tego kursu to zapowiedź politycznej katastrofy.

Co dalej? Do wyborów parlamentarnych zostało mało czasu. PO nie musi jednak oddać władzy. Zwycięstwo będzie bardzo trudne, ale wciąż jest w zasięgu ręki.

W społeczeństwie narasta bunt i niechęć nie tylko do władzy, ale i do klasy politycznej. W tej sytuacji Kopacz powinna zrzucić balast w postaci podtapiających Platformę działaczy. Niezrozumiałe dla wyborców będzie wystawienie w jesiennych wyborach zdymisjonowanych teraz i wcześniej członków rządu.

Kopacz musi pokazać PO jako partię, która rozumie popełnione błędy i działa ze zdwojoną energią, proponując Polakom najlepszą ofertę na następne lata rządów. Zgrane w mediach twarze wdające się w przepychanki z przedstawicielami opozycji to kolejny przepis na porażkę. Podobnie jak walki frakcji. Te sprawy szefowa Platformy powinna załatwić szybkim cięciem.

Jeśli PO chce być bliżej ludzi, to niech naprawdę się do nich zbliży. Politycy PiS, nie tylko Andrzej Duda w kampanii, potrafią zjechać całą Polskę wszerz i wzdłuż. Ci z Platformy czekają na wakacje. Tymczasem nie należą im się żadne wczasy. Chyba że na urlopie chcą się przygotować na jesienną porażkę.

Jeśli Ewa Kopacz nie szarpnie cuglami, nie zagoni swoich ministrów do pracy, parlamentarzystów do jeżdżenia po okręgach i przyjmowania obywateli w biurach poselskich, tylko utrwali przekonanie, że władza oderwała się od społeczeństwa. Polacy powinni znać szczegółowy harmonogram prac pani premier i członków jej rządu.

Premier powinna też zrobić wszystko, żeby nie doszło do referendum w sprawie JOW. Jednomandatowych okręgów wyborczych i tak nigdy w Polsce nie będzie. Tak naprawdę żadne ugrupowanie nie zgodzi się też na finansowanie partii spoza budżetu. Referendum 6 września jest absurdalnym i drogim kaprysem Bronisława Komorowskiego. Wygrać na nim może tylko Paweł Kukiz.