Człowiek inteligentny w sytuacji, gdy czegoś nie wie, lub pewnych procesów nie rozumie – zazwyczaj milczy, bo nie chce wyjść na durnia. Powyższe nie dotyczy jednak Przemysława Czarnka, ministra edukacji i nauki, doktora habilitowanego nauk prawnych, profesora Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.

W artykule „Kto rzuci kamieniem w Benedykta?" („Plus Minus" 19–20 lutego) broniłem papieża emeryta przed zarzutami, jakie stawia mu Tomasz Terlikowski. Poddałem analizie list Benedykta, napisany już po przejściu medialnej burzy związanej z oskarżeniami kancelarii prawnej Westpfahl Spilker Wastl. Mój polemista, w odpowiedzi opublikowanej tydzień później w formie felietonu, nie odniósł się ani do samego listu, ani do mojej analizy.

To nie wrogość, ale obojętność bywa obecnie największym problemem debaty. Może szczególnie tej o chrześcijańskim małżeństwie.

Wygodnie jest mieć poczucie, że ma się rację, że moja linia jest jedynie słuszna. Tyle że w licznych – zbyt licznych – sytuacjach oznacza to ignorowanie autentycznych konfliktów moralnych.