625 lat temu, 27 września 1387 roku, hospodar mołdawski Piotr I złożył we Lwowie hołd lenny Władysławowi Jagielle i Jadwidze. Tekst z archiwum "Rzeczpospolitej", z dodatku "Polski oręż"
Obejmowało tereny między korytem Dniestru a dorzeczem Seretu, rozciągając się od Karpat do Morza Czarnego. Pierwsze informacje o tej krainie pochodzą dopiero z XIII wieku.
Mołdawia padła łupem Tatarów podczas ich najazdu na Europę w 1241 roku, tego samego, który doprowadził do bitwy pod Legnicą. Ostatecznie Tatarów z Mołdawii w 1352 roku wyparł wojewoda węgierskiego wówczas Siedmiogrodu Andrzej Lackfy. Z zależności od Korony Świętego Stefana uwolnił te tereny władca (zwyczajowo noszący tytuł hospodara lub wojewody) Bogdan I. Mołdawia była już w średniowieczu jedną z kilku bram z Azji do Europy. Przez to czarnomorskie księstwo wiodły ważne szlaki handlowe: Droga Mołdawska, wiodąca z Kołomyi przez Suczawę na Bałkany i dalej Bliski Wschód, oraz Droga Tatarska, prowadząca na Krym i w głąb środkowej Azji.
Mołdawia nie odgrywała samodzielnej roli politycznej. Jej potężni sąsiedzi -Polska i Węgry - traktowali te ziemie jako swą strefę wpływów. Lawirowanie między Koroną Polską i Koroną św. Stefana, a później również Turcją, było istotą polityki mołdawskiej. Wskutek presji ościennych mocarstw wśród naddunajskich elit wykrystalizowały się stronnictwa polityczne, które swoją pozycję zawdzięczały zagranicznym powiązaniom. Sytuację Mołdawii dodatkowo komplikowały nieuregulowane zasady sukcesji tronu: wojewodą mógł zostać każdy z męskich potomków dynastii, w tym książęcy bastardzi. Zwycięstwo partii polskiej czy węgierskiej oznaczało zmianę na stolcu hospodarskim w Suczawie (każdy z sąsiadów miał w zapasie własnegopretendenta). Paradoksalnie jednak rywalizacja silniejszych sąsiadów pozwalała mołdawskim władcom, którzy często dokonywali politycznych wolt, zmieniając jednego protektora na drugiego, zachować pole politycznego manewru. Mimo podporządkowania lennego hospodarowie sprawowali suwerennie rządy wewnętrzne i prowadzili aktywną politykę zagraniczną. Największym sukcesem tej polityki było zachowanie tożsamości Mołdawii, choć zarówno w Polsce, jak i na Węgrzech co rusz pojawiały się głosy wzywające do inkorporacji naddunajskiego państewka.
Hospodarstwo mołdawskie zostało formalnie podporządkowane Polsce po wyprawie królowej Jadwigi i panów polskich na Ruś Czerwoną w pierwszych miesiącach 1387 roku i opanowaniu latem tego roku Halicza. We wrześniu hospodar mołdawski Piotr złożył we Lwowie hołd i przysięgę wierności Jadwidze, Władysławowi Jagielle oraz Koronie Królestwa Polskiego. Mołdawia okazała się lennikiem nielojalnym i kłopotliwym. Co prawda posiłki mołdawskie walczyły pod Grunwaldem, a miasta ruskie (szczególnie Lwów) żyły z handlu mołdawskiego, lecz hospodarowie robili wszystko, by uniezależnić się od polskiej monarchii. Mimo powtarzanych hołdów lennych i wieczystych przysiąg, wypróbowanym zwyczajem szukali przeciwwagi dla wpływów polskich na Węgrzech. Jak by tego było mało, polityczne wolty i prowadzone na własną rękę wyprawy zbrojne hospodarów ściągały na polskiego monarchę (było nie było - seniora wojewody) oskarżenia o inspirowanie tych działań. Hospodarowie mołdawscy zgłaszali też pretensje do Pokucia, części Rusi Halickiej, która wbijała się klinem między Mołdawię a Węgry (stąd nazwa tej krainy, po rusku kut oznacza kąt).
