Oczywiście ciekawszy jest ten drugi”. Dawniej miał więcej powabu niż dzisiejsze green roomy, w których aktorzy w napięciu czekają na swoje pięć minut na scenie albo korzystną lokatę na liście obsadowej. Wszyscy osobno. Artyści anegdociarze nie mają już publiki.

Kilkadziesiąt lat spędziłem w bufecie Teatru Współczesnego. Najbardziej intelektualnego wówczas teatru. Królowała tu Pelcia, czyli Pelagia, czyli bufetowa. Ona decydowała o wszystkim. O repertuarze, o obsadzie, zwłaszcza o obsadzie. Pamiętam: piję kawkę, przy stole siedzi dwóch największych inteligentów teatru – dyrektor Erwin Axer i kierownik literacki Jerzy Kreczmar. Rozmowa nie schodzi poniżej Tomasza Manna. Pelcia gotuje serdelki. Mann przeplatany jest dywagacjami na temat repertuaru, obrad, planów i pomysłów. Rozmowa zahacza o Basię D. „A może ona by to zagrała?” – proponuje kierownik dyrektorowi. Gwałtowny obrót głowy i skrzywienie ust Pelci wystarczyło. Basia nie zagrała. Myślę, że w każdym teatrze jest Pelcia, ba, w każdej instytucji też. To Pelcia – skrzywieniem ust, ironicznym spojrzeniem – decyduje o awansach i upadkach. Co nią kieruje? Podejrzewam, że w dużej mierze wysokość wpłat na serdelki skrzętnie zapisywana w kajecie. To serdelki decydują o repertuarze, wyborze planu architektonicznego, to serdelkom zawdzięczamy największe szkaradzieństwo Warszawy – Nocnik Fostera na Pl. Piłsudskiego.