Jan Maciejewski: Wszyscy potrzebujemy sobie podotykać

Zaczęło się chyba od muzeów. Pousuwane barierki, tabliczki zakazujące dotykania eksponatów zamieniane na dotykowe ekrany. Nie da się jeszcze co prawda pogłaskać Giocondy po włosach, ale coś mi mówi, że wynalezienie odpowiedniej politury to tylko kwestia czasu. Potrzeba jest matką wynalazków, a przecież wszyscy potrzebujemy sobie podotykać. Jeżeli coś jest za szybą, to jakby nie istniało. Gorzej, obraża nas swoją niedostępnością, stwarza niepotrzebny dystans, uważa się za coś lepszego od nas. Ale jeśli tylko tego dotknąć, w demokratycznym odruchu zrzucić z piedestału, ściągnąć do naszego świata i poziomu, okaże się po prostu kawałkiem płótna lub kamienia. Przestanie być dziełem, będzie już tylko przedmiotem.

Publikacja: 29.05.2020 18:00

Jan Maciejewski: Wszyscy potrzebujemy sobie podotykać

Foto: Fotorzepa, Robert Gardziński

Gesty, wbrew temu co się o nich powszechnie sądzi, rzadko kiedy bywają puste. Nawet te najprostsze z nich, jak trzymanie rąk przy sobie, mają w sobie coś z zaklęcia. Ale takiego, które zamiast na swój obiekt, działa na tego, który je rzuca. Dłoń po pocałunku jest wciąż tym samym, czym była przed nim. To ten, który go złożył, stał się właśnie dżentelmenem.

Pozostało 86% artykułu

Teraz 4 zł za tydzień dostępu do rp.pl!

Kontynuuj czytanie tego artykułu w ramach subskrypcji rp.pl

Na bieżąco o tym, co ważne w kraju i na świecie. Rzetelne informacje, różne perspektywy, komentarze i opinie. Artykuły z Rzeczpospolitej i wydania magazynowego Plus Minus.

Plus Minus
Wielki Gościńcu Litewski – zjem cię!
Plus Minus
Aleksander Hall: Ja bym im tę wódkę w Magdalence darował
Plus Minus
Joanna Szczepkowska: Racja stanu dla PiS leży bardziej po stronie rozbicia UE niż po stronie jej jedności
Plus Minus
Przeciw wykastrowanym powieścidłom
Plus Minus
Pegeerowska norma
Materiał Promocyjny
Dzięki akcesji PKB Polski się podwoił