Bałwan z marchwią zamiast nosa, z oczami z węgielków i garnkiem na głowie to przecież symbol zimy. W Warszawie w latach 30. każde podwórko było wylane, wszędzie ślizgawki, choćby 5 na 5 metrów.

Dzieci nie spędzały życia przed komputerem, bo po pierwsze komputerów nie było, a po drugie atrakcją nad wszystkie inne było siedzenie z chłopakami na podwórku. Chodniki były sprzątnięte – musieli o to dbać dozorcy – a po jezdni zamiast dorożek jeździły sanki, jak w Petersburgu. Baranice na nogi pasażerów i ruskie czapy na głowach dorożkarzy. Carska tradycja. Piękna była ulica w śniegu. Kiedy płatki spadały na ziemię, bezrobotni mówili, że złotówki lecą z nieba. Ustawiali się w nocy po łopaty, niektórzy nawet w kapeluszach. Dniówka starczała, jak sama nazwa wskazuje, na przeżycie dnia. Przecież obiad z trzech dań w jadłodajni kosztował 50 gr. Śnieg był błogosławieństwem. Dla sanek każda górka była wykorzystana. Szczególnie okolice mojego Nowego Zjazdu. Oblegana była także słynna Dolina Szwajcarska. Pary, śliczne dziewczyny tańczące w rytmie walca. Cała dzielnica rozbrzmiewała przebojami. I brzęk turfów, salkoffów, hokejówek – uroczo. W końcu się nauczyłem jeździć i zostałem hokeistą. Bramkarzem.