[b]Tak wynika z wyroku Sądu Najwyższego z 13 lutego 2009 r. (sygn. III CSK 268/08).[/b]
Kończy on długoletni spór między prezydentem Poznania – jako reprezentantem Skarbu Państwa – a miastem Poznań oraz deweloperem, spółką z o.o. Landbud. Spór dotyczył opłaty za użytkowanie wieczyste gruntów, które były w posiadaniu jednostki badawczo-rozwojowej IBMER.
[srodtytul]Uwłaszczenie na rzecz Instytutu [/srodtytul]
W 1991 r. IBMER uzyskał z mocy prawa na podstawie art. 64 ustawy z 1985 r. o jednostkach badawczo-rozwojowych, m.in. prawo użytkowania wieczystego ok. 150 ha gruntu, który miał – wedle obowiązującego wówczas planu miejscowego Poznań-Strzeszyn z 1988 r. – określony cel: budownictwo mieszkaniowe z infrastrukturą towarzyszącą. W połowie lat 90., gdy IBMER zdecydował się na ich sprzedaż, gmina Poznań skorzystała z prawa pierwokupu, a potem w wyniku ugody sądowej sprzedała prawo użytkowania wieczystego do części tych terenów deweloperowi – spółce z o.o. LANDBUD.
W umowie o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste IBMER nie został określony ani cel, ani stawka opłaty. Zarówno gmina od swej części, jak i spółka uiszczały ją wedle stawki 1 proc. dotyczącej – w myśl art. 72 ust. 3 pkt 4 [link=http://aktyprawne.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=175872]ustawy z 1997 r. o gospodarce nieruchomościami[/link] – nieruchomości oddanych na cele mieszkaniowe i na realizację urządzeń infrastruktury technicznej. W 2004 r. prezydent miasta zażądał od tych gruntów opłaty wedle stawki