Propaganda historyczna Moskwy

Powyższy tytuł to jeden z komentarzy do tegorocznych obchodów rocznicy zwycięstwa Stalina nad Hitlerem znaleziony w rosyjskojęzycznym Internecie. Tej diabolicznej wizji historii przeciwstawia się nadal oficjalna rosyjska historiografia. Kluczem do zrozumienia sensu sporów o tzw. Wielką Wojnę Ojczyźnianą (WWO) jest jednak nie to, co wydarzyło się 9 maja 1945 roku, lecz 22 czerwca 1941. Te kontrowersje nie powinny być dla nas obojętne, ponieważ dopiero w ich kontekście zrozumiemy pełny sens kłamstwa katyńskiego.

Wiktor Suworow w wydanej przed kilku laty książce „Ostatnia Republika”, trzeciej części słynnego „Lodołamacza”, starał się przekonać czytelników, że Stalin w maju 1945 roku miał świadomość klęski. Z tego powodu to nie on jako głównodowodzący przyjmował uroczystą defiladę na placu Czerwonym, a marszałek Gieorgij Żukow, czyli wówczas dowódca I Frontu Białoruskiego. Dzień Pabiedy nie był również specjalnie obchodzony za życia Stalina (nie był dniem wolnym od pracy jak dzisiaj). Sytuacja zaczęła się zmieniać dopiero za panowania Breżniewa, który w ramach swojego własnego kultu jednostki uczynił sam siebie jednym z największych bohaterów WWO (mimo iż w rzeczywistości odegrał nieistotną rolę).

Stalin czuł się przegrany, ponieważ nie udało mu się podbić świata. Jego armie zatrzymały się w połowie drogi – nad Łabą. Wódz postępowej ludzkości wiedział, że ZSRS przetrwa tylko pod warunkiem, iż Moskwa będzie władać całą kulą ziemską, albowiem komunizm nie może współistnieć z żadną normalną społecznością ludzką na jednej planecie. Istnienie państw niekomunistycznych stanowiło dla Sowietów śmiertelne zagrożenie, ponieważ poddani komunistów, mając wybór, zawsze mogli wybrać wolność. Był tylko jeden sposób, ażeby uniemożliwić ucieczkę z komunistycznego raju: militarny podbój świata przez Moskwę.

Za życia Stalina Dzień Pabiedy nie był uroczyście świętowany. Sytuacja się zmieniła za panowania Breżniewa

Ten plan realizował Josif Wissarionowicz Stalin. A ponieważ poniósł klęskę, dziś nikt nie chce się do niej przyznać. Prawdę zastąpiono historyczną propagandą. Rozpowszechniana w jej ramach piękna bajka obowiązuje po dziś dzień. A brzmi ona tak.

Bajka o gołąbku pokoju

W latach 30. XX wieku ZSRS prowadził politykę, której głównym celem było zapewnienie pokoju na kontynencie europejskim. Był jedynym państwem, które przeciwstawiało się faszystowskiemu totalitaryzmowi. Gdyby nie polskie knowania („pakt Hitler – Piłsudski”) oraz polityka ustępstw Francji i Wielkiej Brytanii już w 1939 roku udałoby się stworzyć sojusz militarny, który na zawsze wyeliminował zagrożenie ze strony niemieckiego faszyzmu. Niestety, Zachód nie był gotowy na taki alians, liczył bowiem, że uda się skierować armie Hitlera na podbój Wschodu. Stalin przewidział kalkulacje burżuazyjnych mocarstw. Nie będąc gotowym do wojny, musiał w sierpniu 1939 roku zawrzeć pakt z Hitlerem. Wszystko po to, aby odsunąć moment uczestnictwa ZSRS w wojnie, do której Sowieci nie byli przygotowani. Niemcy zdradziecko zaatakowały Sowietów 22 czerwca 1941 roku. Słaba i technicznie zacofana Armia Czerwona doznała w pierwszych miesiącach wojny bezprzykładnego pogromu.

Suworow i Nolte

Ta wersja historii dominuje nie tylko w oficjalnej polityce historycznej putinowskiej Rosji. Nadal jest silnie obecna w historiografii zachodniej (w tym polskiej). Za przykład niech posłuży wydana niedawno w naszym kraju książka brytyjskiego historyka Richarda Overy’ego „Krew na śniegu. Rosja w II wojnie światowej”.

Alternatywną wersję historii w 1987 roku przedstawił Wiktor Suworow w słynnym „Lodołamaczu”. Bazując na swoim doświadczeniu byłego oficera sowieckiego wywiadu wojskowego i lekturze ogólnie dostępnych źródeł, postawił tezę, że Stalin planował w roku 1941 agresję na III Rzeszę w celu podboju całej Europy, a Hitler, nie będąc tego świadom, wyprzedził jego zamiary, atakując kilka tygodni wcześniej.

W tym samym roku co „Lodołamacz” w Niemczech ukazała się praca słynnego historyka rewizjonisty Ernsta Noltego zatytułowana „Der europäische Bürgerkrieg 1917–45” („Europejska wojna domowa 1917–45”). Nolte przekonywał, że okres międzywojnia to po prostu rodzaj wojny domowej, prowadzonej przez dwie zbrodnicze i agresywne ideologie. Nie wykluczał również, że w roku 1941 Stalin planował agresję na Zachód.

Publicysta Suworow i akademik Nolte byli tymi autorami, których książki w największym stopniu przyczyniły się do rozpropagowania wizji, w której II wojna światowa była w gruncie rzeczy starciem biesa z szatanem.

Propaganda historyczna Kremla

Próby alternatywnej historiografii spotkały się ze zdecydowaną odpowiedzią Moskwy. W obronę starej sowieckiej wersji zaangażowało się w bezprzykładny sposób państwo. Przede wszystkim szczelnie zamknęło uchylone na początku lat 90. XX wieku drzwi archiwów. Zajęło się także fałszowaniem historycznych źródeł (dokumenty, wspomnienia). Wreszcie wydało miliardy rubli na pseudobadania, które miały być uzasadnieniem kremlowskiej propagandy historycznej.