Wystarczy szczera skrucha

Jakiś czas temu „Rzeczpospolita" udostępniła swoje łamy – i chwała jej za to - na debatę poświęconą zbliżającemu się Synodowi biskupów i problemach, które mają być tam rozważane. Opublikowano wywiad z kardynałem Walterem Kasperem, a także kilka głosów naszych rodzimych znawców spraw poruszanych przez niemieckiego hierarchę. Trudno omawiać te wszystkie opinie, chciałbym jednak zatrzymać się nad niektórymi.

Powiało grozą!

26 stycznia 2015 ukazał się tekst Jarosława Makowskiego „Rodzina w świecie chaosu", natomiast 3 lutego - polemika z zawartymi w nim tezami pióra Filipa Memchesa. Warto zacytować kilka zdań z tej polemiki, bo ukazują one z jak „gorącym" problemem mamy do czynienia. Memches pisze: „Z artykułu tego [autorstwa Makowskiego] płynie wniosek, że Kościół – zwłaszcza w Polsce – jest represyjną, zideologizowaną organizacją, która nakazuje swoim członkom wierzyć w jakiegoś nieistniejącego potwora i zaprzecza w ten sposób wartościom ewangelicznym". A nieco dalej: „Problem polega na tym, że Makowski ujmuje całą sprawę w ten sposób, jakby komunia święta i małżeństwo nie były żadnymi sakramentami, ale wyłącznie jakimiś elementami kultury i obyczajów".

Nie bronię Makowskiego, mam nawet pewne zastrzeżenia do jego wypowiedzi, jednakże po dokładnym przeczytaniu jego tekstu nie znajduję podstawy do twierdzenia iż publicysta ten „znalazł się na manowcach", że Kościół uważa za „potwora" i nie uznaje kościelnych sakramentów. Jest jakaś miara polemicznych zapędów. Braterski dialog, o którym marzymy, jest dla nas ciągle trudno osiągalny. Wolimy biczować polemistów, niż rozmawiać z nimi.