Łupieżca państwowy i prywatny

Jeśli państwo pozbawia kilkanaście milionów obywateli ich oszczędności, to co się dziwić, że telewizja państwowa podpieprza brytyjskiej pomysł na czołówkę wiadomości.

Politycy grabią Sejm i Unię Europejską na prawdziwe kilometrówki za fikcyjne podróże i prawdziwe diety za fikcyjną obecność na posiedzeniach.

Libertarianie uważają, że podatki też są formą łupienia obywateli przez państwo, ale rzecz jest o tyle dyskusyjna w ustroju demokratycznym, że formalnie obywatele sami wybierają sobie takich przedstawicieli, którzy ich grabią. Natomiast mniej dyskusyjną formą ograbiania obywateli jest dzielenie pożytków z majątku publicznego tylko lub głównie między jego użytkowników w formie płac wyższych niż wynikające z sytuacji rynkowej.

Z tych przykładów wynika jedno, że różnica między oszwabianiem obywateli przez państwo i prywatnego pracodawcy przez jego pracownika (lub na odwrót) jest dość jasna. Pierwsze jest bezkarne, a drugie nie.

Uważny czytelnik zauważył też, że z ostrożności procesowej bez większego problemu udało mi się uniknąć słowa „złodziejstwo" czy też „kradzież". Język polski daje bowiem ogromne możliwości. Słownik wyrazów bliskoznacznych wymienia jako synonimy dla „okradanie" m.in. następujące słowa: defraudowanie, grabienie, grabież, konfiskowanie, kradnięcie, kradzenie, kradzież, łupienie, malwersowanie, odbieranie, ograbianie, plądrowanie, podbieranie, podkradanie, podpieprzanie, podwędzanie, pozbawianie, przywłaszczanie, rabowanie, rekwirowanie, rozgrabianie, rozkradanie, rozszabrowywanie, sprzeniewierzanie, szaber, szabrowanie, ujmowanie, wydzieranie, wykradanie, zabieranie, zagarnianie, zagrabianie, zawłaszczanie (nie ma natomiast „nacjonalizacji").

Ciekawe, skąd się to bogactwo wzięło.