Postulują oni zastosowanie błon z grafenu w procesie odwróconej osmozy. Grafen jest tzw. dwuwymiarową warstwą grubości atomu węgla. Substancja ta ma pory o średnicy poniżej nanometra (jednej miliardowej metra). Symulacja komputerowa wykazała, że odsalanie wody przy pomocy takiej błony byłoby stukrotnie tańsze od dotychczas stosowanych metod.
Statystyczny mieszkaniec planety zużywa coraz więcej słodkiej wody. Okresy bez opadów są coraz częstsze i dłuższe w wielu regionach. W tej sytuacji dobrym rozwiązaniem jest korzystanie z odsolonej wody morskiej. Nie jest to proces skomplikowany, lecz energochłonny i kosztowny.
Litr morskiej wody zawiera przeciętnie 35 gramów różnych soli. Według norm Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) woda jest przydatna do celów spożywczych, jeżeli zawartość soli w litrze nie przekracza 0,5g.
Współczesna technologia umożliwia osiągnięcie takiego poziomu. Początkowo najbardziej rozpowszechnione było destylowanie z wykorzystaniem gorącej pary produktu ubocznego w elektrowniach na paliwa kopalne. Obecnie metoda odwróconej osmozy wypiera destylację.
Osmoza w naturze polega na przenikaniu wody przez błonę komórkową z roztworu o stężeniu mniejszym do roztworu o stężeniu większym.
