Okręt zbudowała stocznia w Sankt Petersburgu, do służby wszedł w 1911 roku. W 1915 roku w niewyjaśnionych okolicznościach zatonął wraz z całą 35-osobową załogą, prawdopodobnie po wpłynięciu na minę. Badacze zidentyfikowali okręt dzięki budowie śrub, wyrzutniom torped oraz częściowo widocznym literom na lewej burcie.
Była to pierwsza tego typu jednostka w carskiej flocie, a zarazem najnowocześniejsza na świecie. Zaprojektował ją Iwan Grigoriewicz Budnow. Okręt miał 56 m długości i 3,7 m szerokości, mógł się zanurzać na głębokość 50 m. Trzy śruby poruszane były silnikami dieslowskimi oraz silnikiem elektrycznym. Na powierzchni okręt osiągał prędkość 18,5 km/h, w zanurzeniu ?11 km/h. Zasięg w zanurzeniu wynosił 70 km. Wyposażony był w osiem wyrzutni torpedowych oraz w działo kalibru 47 mm.
Wnętrze okrętu nie będzie eksplorowane ze względu na znajdujące się w nim szczątki załogi. Jest też bardzo ciasne – marynarze nie mogli być wyżsi niż 160 cm.
W obawie przed rabusiami nie podano lokalizacji wraku.
