Reklama

Dziwny świat Marii Anto

Warszawska Zachęta w dziesiątą rocznicę śmierci artystki prezentuje pierwszy tak obszerny przegląd jej malarstwa.

Publikacja: 08.11.2017 17:04

Maria Anto, Dzieci, 1969, dzięki uprzejmości BWA Galeria Zamojska, fot. Janusz Zimon

La Chasse, 1967, olej, płótno, 90 × 110 cm, wł. prywatna, fot. Marek Krzyżanek

Maria Anto, Wizyta, 1964, dzięki uprzejmości Muzeum Narodowego w Warszawie, fot. Piotr Ligier

Maria Anto, Obóz żeglarski w Giżycku, 1972, dzięki uprzejmości Muzeum Sportu i Turystyki, fot. Macie

Maria Anto, Piosenka dla konia (La Chanson pour le cheval), 1972, dzięki uprzejmości Muzeum Sportu i

Sowa, 1969, wł. prywatna, fot. Marek Krzyżanek

Jesień, 1971, Muzeum Narodowe w Kielcach, fot. Paweł Suchanek

Białowieża po roku, 1974, Zachęta — Narodowa Galeria Sztuki, fot. Marek Krzyżanek

Bez tytułu, 1965, Muzeum w Koszalinie, fot. Ilona Łukjaniuk

Maria Anto w pracowni z obrazem Niebieskooka, Warszawa, 1975

Kot, 1974, wł. Joanna Grabiańska, fot. Marek Krzyżanek

1/13

Foto: Muzeum Sportu i Turystyki

Maria Anto, Dzieci, 1969, dzięki uprzejmości BWA Galeria Zamojska, fot. Janusz Zimon

Foto: BWA Galeria Zamojska

La Chasse, 1967, olej, płótno, 90 × 110 cm, wł. prywatna, fot. Marek Krzyżanek

Foto: Własność prywatna

Maria Anto, Wizyta, 1964, dzięki uprzejmości Muzeum Narodowego w Warszawie, fot. Piotr Ligier

Foto: Muzeum Narodowe w Warszawie

Maria Anto, Obóz żeglarski w Giżycku, 1972, dzięki uprzejmości Muzeum Sportu i Turystyki, fot. Maciej Przybyszewski

Foto: Muzeum Sportu i Turystyki

Maria Anto, Piosenka dla konia (La Chanson pour le cheval), 1972, dzięki uprzejmości Muzeum Sportu i Turystyki, fot. Maciej Przybyszewski

Foto: Muzeum Sportu i Turystyki

Sowa, 1969, wł. prywatna, fot. Marek Krzyżanek

Foto: Własność prywatna

Jesień, 1971, Muzeum Narodowe w Kielcach, fot. Paweł Suchanek

Foto: Muzeum Narodowe w Kielcach

Białowieża po roku, 1974, Zachęta — Narodowa Galeria Sztuki, fot. Marek Krzyżanek

Foto: Zachęta

Bez tytułu, 1965, Muzeum w Koszalinie, fot. Ilona Łukjaniuk

Foto: Muzeum w Koszalinie

Maria Anto w pracowni z obrazem Niebieskooka, Warszawa, 1975

Foto: archiwum prywatne

Kot, 1974, wł. Joanna Grabiańska, fot. Marek Krzyżanek

Foto: Własność prywatna

Bez tytułu, 1965, Muzeum w Koszalinie, fot. Ilona Łukjaniuk

Foto: Muzeum w Koszalinie

Monika Kuc

Reklama

Sześćdziesiąt wybranych prac pochodzi z dojrzałego okresu jej twórczości – z lat 60. i 70. Cechą charakterystyczną stylu Marii Anto jest połączenie surrealistycznej gry wyobraźni z rzeczywistością. Uprawiała malarstwo metaforyczne, niejednokrotnie wpisujące się w nurt realizmu magicznego.

Potrafiła dojrzeć dziwność świata nawet tam, gdzie na pozór trudno się jej doszukać, jak np. w pejzażu z Pałacem Kultury. Jedna z fontann u jego podnóża zamienia się na jej obrazie w tajemnicze źródło, przy którym miejska elegantka spotyka wolno żyjące leśne zwierzę. Albo w górsko-morskim krajobrazie o zachodzie słońca, w którym rodzina na brzegu nie zakłóca spokoju nierealnym białych muflonom wyłaniającym się z wody.