Życie w związku z rozłąką

[b]Czy w Polsce występuje problem rozpadu związków z powodów podobnych jak w USA? Gdy jedno wyjeżdża do pracy?[/b]

Michał Pozdał: Problem istnieje. Po wejściu do Unii Europejskiej Polacy wyjeżdżali i w efekcie funkcjonuje dziś wiele rodzin niepełnych. Ojciec albo matka, mąż albo żona, jest za granicą.

Chcą zarobić na lepszy wspólny dom, ale w wielu przypadkach nigdy już w tym wspólnym domu nie zamieszkają. Istnieje duże ryzyko, z czego pary nie zdają sobie sprawy, że ich relacja rozłąki nie przetrwa. Mam sygnały od terapeutów, że coraz więcej osób nie radzi sobie z rozłąką i szuka pomocy. W najgorszej sytuacji są dzieci. Wychowuje je jedno z dwojga rodziców, samotne i sfrustrowane, lub dziadkowie.

[b]Jakie związki mają szanse na wyjście z takiej próby bez szwanku?[/b]

Wszystko zależy od etapu, na jakim jest związek. Psycholodzy wskazują na trzy fazy i składowe miłości – namiętność, intymność i zaangażowanie. Następują kolejno po sobie i – dopiero gdy zaczynają współistnieć – mamy do czynienia ze związkiem dojrzałym. Te poszczególne składowe należy pielęgnować – zwłaszcza namiętność, która trwa najkrócej. Jeśli para jest na tym etapie związku i decyduje się na życie osobno i weekendowe spotkania, to istnieje duża szansa na to, że ich relacja przetrwa. A etap namiętności, który zwykle trwa około dwóch lat, przedłuży się. Para taka może mieć jednak problem, by po rozłące zamieszkać razem i wspólnie żyć. Zna się bowiem z tej najlepszej i przyjemnej relacji, nie dzieliła ze sobą codziennych problemów. Małżeństwo, które jest na etapie zaangażowania, ale nie ma już w nim ani namiętności ani intymności – czyli to, co je łączy, to dzieci, odwożenie do szkoły, opłaty za mieszkanie, wizyty u teściów i wyprowadzanie psa – przy wielomiesięcznej rozłące jest niemal w 100 proc. skazane na porażkę.

[b]Jak można umacniać relację i radzić sobie z sytuacją przymusowego rozstania?[/b]

Nie można udawać, że nie ma problemu. Para musi o sytuacji rozmawiać i ustalić zasady, według których będzie wtedy funkcjonować. Należy przewidzieć w rozmowie sytuacje kryzysowe: chorobę, problem z dzieckiem, zalanym mieszkaniem itd., i ustalić plan działania. Co ma wówczas zrobić partner, którego nie ma w domu? Wracać? Angażować rodzinę do pomocy? Radzić przez telefon?Jeśli ustali się oczekiwania przed sytuacją trudną – w wypadku prawdziwego problemu uniknie się rozczarowań. W czasie rozstania nie można niczego przed sobą udawać. O uczuciach, emocjach, też tych przykrych, trzeba mówić partnerowi. On/ona nie domyśli się z półsłówek i zapewnień, że jest OK, że drugie przeżywa kryzys i należy wracać, by mu pomóc bądź wręcz związek ratować.

[b]Czy dbanie o związki jest elementem profilaktyki społecznej?[/b]

Tak. Prowadziłem nawet szkolenia „Jak uniknąć kryzysów i problemów w małżeństwie”. Omijanie pułapek takich jak rozłąka jest też sposobem uniknięcia kryzysu.

[b]Sytuacja często zmusza pary do decyzji o rozłące.[/b]

Przyznam szczerze, że w taki ostateczny przymus nie wierzę. Pieniądze są często usprawiedliwieniem dla ucieczki par, które same nie chcą się przed sobą przyznać, że problem w ich relacji już istnieje. Jeśli ludzie bardzo chcą, to wbrew wszelkim przeciwnościom, zawsze coś wymyślą, by być razem. Wyjazd na długo za granicę czy do stolicy jest w praktyce łatwą wymówką, metodą na to, by ze związku wyjść.